Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ:
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ”ΙΠΠΟΤΡΟΜΟ”…
Τα άλογα έχουν υποστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια άγρια και αρρωστημένη εκμετάλλευση από τον άνθρωπο. Αρχικά ως μέσα μεταφοράς για τον ίδιο και τα φορτία του και αργότερα μέσα από τη χρήση τους στον πόλεμο.
Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα μιας και η ζωή για την πλειοψηφία του πληθυσμού τους στη γη είναι ένα μαρτύριο εγκλεισμού και καταναγκαστικής εργασίας. Έτσι το άλογο μακριά από τη μοίρα που του όρισε η φύση, να τρέχει ελεύθερο μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης του σε δάση, στέπες και κοιλάδες, βιώνει μια συνεχόμενη κόλαση από το εκτροφείο, στον ιππικό όμιλο και από κει όταν πια δεν θα είναι ικανό να τρέξει και να κουβαλήσει στο σφαγείο.
Δηλαδή ένας φαύλος κύκλος αίματος στο βωμό του κέρδους.
Μήπως ξεχνάμε όμως κάτι?
Υπάρχει και μία ακόμα βιομηχανία της οποίας θύματα είναι τα άλογα, αυτή του θεάματος και του τζόγου, ο ιππόδρομος ή πιο ρεαλιστικά ιππότρομος.
Τις περισσότερες φορές παρουσιάζεται σαν ένα άθλημα όπως όλα τα άλλα εμφανίζοντας τα άλογα ως ”αθλητές” που συμμερίζονται όπως και οι άνθρωποι τη χαρά της νίκης. Πέρα από το ότι ο πρωταθλητισμός γενικά σαν έννοια ενυπάρχει μόνο στη διαστρεβλωμένη , ιεραρχική ανθρώπινη κοινωνία και άρα τα ζώα σαφώς και δεν την ενστερνίζονται, ο ιππόδρομος υπάρχει για να εξυπηρετεί τα εκάστοτε οικονομικά συμφέροντα των συμμετεχόντων. Είναι μία στημένη επιχείρηση που στηρίζει την κερδοφορία της πάνω στην εκμετάλλευση και εξαθλίωση των αλόγων.
Τα άλογα αντιμετωπίζονται ως αξίες χρήσης και μόνο, και πάνω σε αυτό έχουν και την ανάλογη μεταχείριση.
Η επιλογή γίνεται από τους αγοραστές ιδιοκτήτες στα ιπποφορβεία-κολαστήρια της νέας ”ευγονικής” για τα αρσενικά και θηλυκά που χρησιμοποιούνται σαν μηχανές αναπαραγωγής νέας ύλης χωρίς κανένα δικαίωμα στη φυσική επιλογή συντρόφου, κανένα στο μεγάλωμα του μικρού τους. Τα πιο δυνατά και γρήγορα πουλάρια επιλέγονται λοιπόν για τον ιππόδρομο ενώ τα άλλα πηγαίνουν κατευθείαν στο σφαγείο πριν καλά καλά ενηλικιωθούν.
Στον ιππόδρομο τα άλογα ζουν όλη τη μέρα στα κελιά τους και βγαίνουν μόνο τις ώρες της επίπονης εκγύμνασης. Η διαδικασία για να είναι το άλογο πιο γρήγορο-παραγωγικό και άρα πρωταθλητής και κερδοφόρο είναι ένα επώδυνο βασανιστήριο. Χρησιμοποιούνται αποτρόπαιες μέθοδοι όπως η χρήση παρωπίδων, ο ευνουχισμός των αρσενικών αλλά και το δέσιμο της γλώσσας με χειρουργείο στο λάρυγγα και τον οισοφάγο.
Πέρα από αυτά μιας και τα άλογα αντιμετωπίζονται σαν πρωταθλητές υφίστανται και την αλόγιστη χρήση φαρμακευτικών ουσιών επιβλαβών για την υγεία τους, το γνωστό ντόπινγκ. Βέβαια αυτό δε γίνεται με τη συγκατάθεση του ”αθλητή” όπως στους ανθρώπους ούτε και με τον ίδιο έλεγχο μιας και για το κόσμο του ιπποδρόμου τα άλογα είναι ”απλώς ζώα”.
Το πιο μελανό σημείο όλων είναι οι τραυματισμοί την ώρα της κούρσας ή της προπόνησης. Μετά τον τραυματισμό του αλόγου συνήθως η θεραπεία και η ανάρρωση κρίνεται αδύνατη γιατί στη πραγματικότητα είναι ασύμφορη και άρα ζημιογόνα για τον ιδιοκτήτη που έχει επενδύσει τα λεφτά του στο άλογο. Θέλει άμεσα κέρδη και βλέπει ως μόνη λύση, αφού δεν του έκατσε η μπίζνα του επάθλου, το να πουλήσει το άλογο για κρέας σε ένα από τα σφαγεία στην Ιταλία.
Ακόμη και αν κάποια άλογα περάσουν όλες αυτές τις συμπληγάδες η τύχη δεν θα τα ”ευνοήσει” για πολύ. Μετά από δύο έως τέσσερα χρόνια κούρσας θεωρούνται γερασμένα αν και ο μέσος όρος ζωής τους στη φύση αγγίζει τα είκοσι χρόνια. Τότε οδηγούνται στο ”χρυσό τσιγκέλι” όπως συνηθίζουν να αποκαλούν το σφαγείο οι φαν του ιπποδρόμου.
Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε μορφή εκμετάλλευσης.
Παλεύουμε παράλληλα για τη κατάργηση κάθε τέτοιου κολαστηρίου.
Για μια κοινωνία όπου όχι μόνο τα ανθρώπινα αλλά και τα μη ανθρώπινα ζώα θα μπορούν να ζουν ελεύθερα.
Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση