της Camille Marino
Το σακάτεμα ανεξάρτητων ατόμων θεωρώ πως είναι το χειρότερο κακό του καπιταλισμού.
– Albert Einstein
Προκειμένου να πουλήσει το θάνατο, η κτηνοτροφική βιομηχανία απαιτεί ένα υποχωρητικό και ελατό κοινωνικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, κάποιος πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω και να εξετάσει τη διαβολική φύση της κατήχησης· την ωραία τέχνη της θυσίας της ανεξάρτητης σκέψης για χάρη μιας συλλογικής κοινωνικής ψυχής.
Η κατήχηση του πολιτισμού είναι ακράδαντη. Ακόμα και το πιο μικρό παιδί ξέρει ότι η θυσία των μη ανθρώπινων ζώων για τα ανθρώπινα ζώα είναι μια ευγενής επιδίωξη: η αποστολή πιθήκων στο διάστημα· η θυσία ασήμαντων εργαστηριακών αρουραίων· αφίσες με γάλα στα χείλη να υποστηρίζουν το κλέψιμο των εκκρίσεων από άλλα είδη· και, φυσικά, η ιδιοκτησία κατοικίδιων ζώων για να φέρει κατ’ οίκον εκείνη την βιβλική έννοια της κυριαρχίας. Και οι ενήλικοι άνθρωποι, λατρεύουν την καπιταλιστική μηχανή, εξασφαλίζοντας και ικανοποιώντας από τη θέση στην οποία τους έχουν ορίζει σαν καταναλωτές για τους οποίους ολόκληρο το σύστημα λειτουργεί. Χωρίς πτωματοφάγους να χρηματοδοτούν τον εγκλεισμό, το βιασμό, τον ακρωτηριασμό και τη δολοφονία της αισθητήριας ζωής, το ολοκαύτωμα θα σταματούσε.
«Η σιωπή απέναντι στο κακό είναι η ίδια κακή: Ο Θεός δεν θα μας θεωρήσει αθώους. Να μη μιλάει κάποιος είναι σαν να μιλάει. Να μην ενεργεί είναι σαν να ενεργεί.»
– Dietrich Bonhoeffer
Το κακό εξαρτάται από τη σιωπή.
Αυτοί που παράγουν τις μη ανθρώπινες σάρκες και εκκρίσεις για κατανάλωση, χρειάζονται τις πραγματικότητες του εγκλεισμού της εργοστασιακής κτηνοτροφίας να παραμείνουν κρυμμένες. Αυτοί που βιοπορίζονται βασανίζοντας ζωντανά πλάσματα σε εργαστήρια, πρέπει να έχουν τον πληθυσμό να πιστεύει ότι η σαδιστική βαρβαρότητά τους είναι ουσιαστική για την ανθρώπινη πρόοδο. Η παντελής σκληροκαρδία δεν έχει όρια: εάν τα ζώα χτυπιούνται με σκοπό την υποταγή και ταπεινώνονται για διασκέδαση, εάν το δέρμα τους σχίζεται από τα σώματά τους για να πουληθεί μόδα σε μάταιους καταναλωτές, ή εάν το κυνήγι, το ψάρεμα και οι ροπαλιές σε μωρά φώκιας υπερασπίζονται με τη δικαιολογία της παράδοσης – η σιωπή είναι ουσιαστική για τη διαιώνιση της βίας.
Η αναγνώριση της αδικίας απαιτεί απάντηση. Η μόνη λογική απάντηση σε μια κοινωνία όπου το μη ανθρώπινο ολοκαύτωμα τροφοδοτεί την οικονομία είναι ο βιγκανισμός – μια φιλοσοφία που επιδιώκει να αποφύγει κάθε περίπτωση ζωικής εκμετάλλευσης. Αλλά οι βίγκανς αναγνωρίζουν ότι η υιοθέτηση αυτής της φιλοσοφίας είναι το απόλυτα λιγότερο που ο καθένας μας μπορεί να κάνει για να επιληφθεί ενός βίαιου πολιτισμού. Είναι επιβεβλημένο οι βίγκανς να μιλάνε προς τα έξω και να προκαλούν τους θεσμούς και τις συμπεριφορές που απαιτούν την εκμετάλλευση των ζώων.
«Στο Τέλος, θα θυμόμαστε όχι τα λόγια των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας.»
– Dr. Martin Luther King Jr.
Ενώ μερικοί υπερασπιστές των ζώων υιοθετούν μια συμπεριφορά ανοχής, κανένας δεν πρέπει να εξαπατηθεί για το γεγονός ότι αυτή η θέση ευθυγραμμίζει τους υπερασπιστές με τους αυτουργούς. Η ανοχή σε αυτούς που διαιωνίζουν το ολοκαύτωμα παρέχει τη σιωπηρή έγκριση για τη συνέχεια του ολοκαυτώματος. Αυτοί οι «υπερασπιστές» είναι στην πραγματικότητα σπισιστές που δεν θα ανέχονταν ποτέ παιδόφιλους ή βιαστές των οποίων τα θύματα είναι ανθρώπινα. Το να γελάς μαζί με έναν σαρκοφάγο πάνω από το ακρωτηριασμένο κομμάτι πτώματος που τρώει, μειώνει την υπεράσπιση των ζώων σε κάτι αστείο αλλά, κυρίως, απαξιώνει τα μη ανθρώπινα θύματα.
Η σιωπή είναι ίση με την ανοχή. Η ανοχή είναι ίση με τη συνενοχή. Η απραξία απέναντι στην αδικία είναι ίση με την ενοχή.
Είναι ευθύνη του κάθε βίγκαν να διαδώσει το μήνυμα της συμπάθειας και της κατανόησης για τα κοντινά μας είδη. Αυτοί που έχουν παραδώσει την κρίσιμη σκέψη για να ικανοποιήσουν απερίσκεπτα τους γευστικούς τους κάλυκες είναι οι πιο ανθεκτικοί στο, και προσβεβλημένοι από το, μήνυμα των δικαιωμάτων των ζώων. Εκείνοι που επιδιώκουν ενεργά να σιωπήσουν τους βίγκανς είναι οι εχθροί και οι συμπεριφορές τους δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές. Αυτοί οι βίγκανς που κατευνάζουν τους αυτουργούς με τη σιωπή τους είναι ένοχοι για τη δικαιολόγηση κάθε ζωικής κακοποίησης που ο πολιτισμός μας ανέχεται.
Κάποιος πρέπει να αναγνωρίσει ότι η σιωπή είναι επικράτεια της συνενοχής. Το να καταλαβαίνει κάποιος την αδικία και να μην κάνει τίποτα σημαίνει στην πράξη πως την ανέχεται. Ο εκμεταλλευτικός προς τα ζώα πολιτισμός μας χρειάζεται τη σιωπή για να διαιωνίσει το κακό του, τόσο πολύ, όσο απαιτεί ένα ατελείωτο ποτάμι αισθανόμενων πλασμάτων να θυσιαστεί στο ολοκαύτωμα.