[Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Keith Mann “From Dusk till Dawn”, σελ: 26-28.]
Μόλις οι τελευταίοι εργάτες οδήγησαν το φορτηγό έξω από τη δασώδη περιοχή, οι κουκούλες φορέθηκαν και οι άνθρωποι ξεπρόβαλλαν από τις κρυψώνες τους. Μέχρι δύο ώρες πριν, οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καν τι θα έκαναν· ήξεραν απλά ότι θα χρειαζόντουσαν. Δεν είναι ποτέ μια ευχάριστη εμπειρία να αντιμετωπίζει κανείς τη σκληρότητα, όμως όσο δύσκολο είναι για κάποιους να την αντιμετωπίσουν, ο πόνος της προσπάθειας είναι ευκολότερος από το να μην κάνουν τίποτα. Το άνοιγμα της σάπιας ξύλινης πόρτας στη βάση της πρώτης μονάδας αποκαλύπτει ένα ζωντανό εφιάλτη για όσους έχουν φοβία στους αρουραίους. Εκείνοι που είχαν προηγουμένως κάνει αναγνώριση στην περιοχή τους είχαν προειδοποιήσει για αυτό, αλλά για εκεί, η περιγραφή τους απέτυχε να αποδώσει την αληθινή εικόνα.
Δεν υπάρχει σχεδόν καμία περιγραφή της πλήρους φρίκης των σκηνών μέσα στις μονάδες. Η μυρωδιά είναι το πρώτο πράγμα που σε χτυπά και στην κυριολεξία σε χτυπά. Φανταστείτε τις συσσωρευμένες ακαθαρσίες χιλιάδων κοτόπουλων στοιβαγμένες μέχρι πάνω. Υπάρχουν ακαθαρσίες κάτω από τα κλουβιά όσο με ένα φακό μπορεί κάποιος να δει, οι κορυφές είναι όπως των Άλπεων που ανέρχονται στον ουρανό. Επάνω τους είναι τα ωχρά πόδια μωρών πουλιών, τα δάχτυλά τους στα σύρματα επάνω στη βρωμιά και μια παχιά μάζα γκρίζων, αρχαίων ιστών αράχνης γύρω από τα κλουβιά, τα δοκάρια και τους τοίχους, διαμορφωμένα σαν ένα δεύτερο δέρμα στη δομή του κτηρίου, να κρέμονται στον υγρό αέρα. Κάτω και πάνω από τις συμπιεσμένες ακαθαρσίες είναι χιλιάδες αρουραίοι· το πάτωμα φαίνεται να κινείται με αυτούς – αυτοί είναι το πάτωμα. Σταματούν και κοιτάζουν επίμονα και τρέχουν, ψάχνοντας για τροφή, πεσμένα ψίχουλα, αυγά, νεκρά κοτόπουλα. Τρέχουν ανάμεσα στα πόδια σας και πάνω στα πόδια σας. Τρέχουν πάνω από στους σωρούς φτερών που είναι σκορπισμένα μεταξύ των ακαθαρσιών.
Ένας αρουραίος στέκεται πάνω σε έναν σωρό και παρατηρεί τους εισβολείς. Ο σωρός από φτερά είναι ένα ζωντανό πουλί πεσμένο από ένα κλουβί, αλλά είναι εκεί κάτω κάποια ώρα και δεν της έχει μείνει δύναμη για να παραπονεθεί. Μπορεί να είναι σφηνωμένη, πεινασμένη ή τραυματισμένη – ποιος νοιάζεται; Το κεφάλι της είναι σφιχτά χωμένο στο στήθος της. Ο αρουραίος την θεώρησε καλή πλεονεκτική θέση, έτσι είναι χρήσιμη για κάτι. Τα πουλιά γίνονται έρμαια της μοίρας τους. Δεν υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν για αυτό: δεν υπάρχει πουθενά να τρέξουν, πουθενά να κρυφτούν και να βγουν έξω. Πέφτεις εκεί κάτω, πεθαίνεις εκεί κάτω. Εκτός αν είσαι ένας από τους τυχερούς που θα συναντήσει έναν «εξτρεμιστή».
Η ομάδα χωρίστηκε αρχικά σε ομάδες εργασίας για να χτενίσει κάθε ένα από τα κοιλώματα για πεσμένα πουλιά που έχουν γλιστρήσει στο δίχτυ κατά τη διάρκεια της φόρτωσης, που έχουν κυκλωθεί ή έχουν δραπετεύσει από τα σπασμένα κλουβιά. Μόνο οι εργάτες ξέρουν πώς φτάνουν εκεί και δεν τους καίγεται καρφί. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς με την πρώτη ματιά εάν ένα μάτσο από φτερά στη βρωμιά είναι ζωντανό ή νεκρό. Πολλά φέρουν τεράστιο βάρος από τις πηχτές ακαθαρσίες που κολλούν στα πόδια τους και τα καθιστούν ανίκανα να κινηθούν, οπότε απλά κάθονται εκεί μέχρι να πεθάνουν. Υπάρχουν πουλιά σε κάθε επίπεδο ζωής, θανάτου και αποσύνθεσης σε αυτά τα κοιλώματα. Μερικά απλά καταφέρνουν να ανοιγοκλείσουν τα βλέφαρά τους στο φως του φακού – τόσο κοντά στο θάνατο – είτε σταθμισμένα στο σημείο είτε μέσα σε ένα μαζεμένο βαθύ όγκο υγρών ακαθαρσιών κάτω από έναν υδροσωλήνα που στάζει. Σαπίζοντας αργά μέχρι θανάτου. Δεν υπάρχει καμία ανταμοιβή για την τεράστια υποχρέωση που απαιτείται από αυτά στις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους.
Είναι αρκετό να κατευθύνεις κάποιον με αλάνθαστο ενθουσιασμό να εκμαιεύσει τη διάσωση αυτών των πουλιών, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο σύμφωνα με τη Leah, μια δεκαεπτάχρονη εκπαιδευόμενη βοηθό οδοντιάτρου στην πρώτη της εισβολή. Η μεγαλύτερη αδελφή της που το κάνει συχνά την έχει ρωτήσει ευθέως. Η Leah γράφει αργότερα:
Μας πήρε τόσο χρόνο για να περάσουμε από τη μονάδα μας, την τρίτη, λόγω της ποσότητας του νερού εκεί μέσα. Νομίζαμε ότι θα ήταν το ίδιο σε όλες όμως συνειδητοποίησα αργότερα ότι πήραμε την πιο δύσκολη! Ήταν σαν να περπατάς σε κινούμενη άμμο. Οι τέσσερις από μας κολλήσαμε μέχρι τα γόνατά μας περισσότερες από μία φορές και έπρεπε να συνεχίσουμε να σώζουμε ο ένας τον άλλον και τις μπότες μας! Το χειρότερο όλων ήταν ότι ξοδέψαμε πολύ χρόνο παλεύοντας να φτάσουμε ένα πουλί που ήταν σε κάποια απόσταση μόνο και μόνο για ανακαλύψουμε πως ήταν νεκρό. Ένα το οποίο κατάφερα να φτάσω ήταν ενενήντα τοις εκατό βυθισμένο με μόνο ένα τρεμάμενο μάτι της για να με προσελκύσει, αλλά πέθανε στα χέρια μου. Ήταν μικροσκοπική και δεν ζύγιζε τίποτα. Υποθέτω πως το όνειρό της πραγματοποιήθηκε και κάποιος ήρθε να την πάρει για να την πάει στην ηλιόλουστη αυλή που είχε ακούσει ότι απεικονίζεται πάνω στα κουτιά των αυγών, αλλά πήρε πάρα πολύ για να το αντέξει το κορμί της. Ήταν το πιo λυπηρό πράγμα που μου έχει συμβεί.
Με έκανε να αισθανθώ τόσο υπερήφανη που ήμουν με όλους εκείνους τους άλλους ανθρώπους, πραγματικά διαφορετικούς ανθρώπους, που δουλεύουν όλοι πραγματικά σκληρά για να σώσουν μερικές κότες. Με μεγάλωσαν για να νοιάζομαι για όλες τις ζωές. Οι περισσότεροι παλιοί μου φίλοι από το σχολείο τρώνε κρέας και απλά δεν τους νοιάζει· απλά δε θα καταλάβαιναν γιατί κάποιος θα νοιαζόταν να σταματήσει να τρώει κοτόπουλο, δεν νοιάστηκαν ποτέ να το κάνουν! Όταν όμως βλέπεις την πραγματικότητα, δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη. Η Gina (δεν είναι το πραγματικό της όνομα) είχε προσπαθήσει να με κρατήσει μακρυά από αυτή την πλευρά της «αγάπης για τα ζώα» για να με προστατεύσει, αλλά έπρεπε να δοκιμάσω κάτι σαν αυτό για να με κάνει να συνειδητοποιήσω τι πρέπει να κάνω στη ζωή μου. Αυτό δεν θα είναι το να φτιάχνω τα δόντια ανθρώπων! Μπορείτε να μυρίσετε το κρέας μέσα στους ανθρώπους, ξέρετε!