«Στον πολιτισμό φυτοζωώ, δεν είμαι ούτε ευτυχισμένος ούτε ελεύθερος.
Γιατί, λοιπόν, να επιθυμώ τη διατήρηση αυτής της τάξης που δολοφονεί;
Δεν υπάρχει, πλέον, τίποτα να συντηρήσουμε από αυτά που η γη υπομένει.»
Ο πολιτισμός, στον οποίο καθημερινά βρισκόμαστε και αναπνέουμε, συνεχίζει αμείλικτα να καταβροχθίζει τις ζωές μας, όπως κι αυτές των άλλων ζώων. Η ίδια του η ύπαρξη σημαίνει καθημερινή ιδιωτικοποίηση της ελευθερίας από τα κάγκελα μιας φυλακής. Μιας φυλακής για όποιον κάνει διαλείμματα ή δεν συμμορφώνεται με το νόμο και άρα πρέπει να απομακρυνθεί για την ειρηνική συνέχεια της κοινωνίας. Ή ένα κλουβί για τα ζώα, τα οποία θεωρούνται κατώτερα και γι’ αυτό πρέπει να εκμεταλλευτούν και να βασανιστούν χωρίς ενδοιασμούς. Σημαίνει τη μελέτη του κόσμου γύρω μας, της φύσης και των μηχανισμών της για να τα ελέγχουμε, να τα διαχειριζόμαστε και να τα καθιστούμε λειτουργικά για την ιδεολογία του κέρδους. Σημαίνει δέντρα και βουνά καταβροχθισμένα για να φιλοξενήσουν πολυκατοικίες και βιομηχανίες, προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για αγροκτήματα και εντατικές καλλιέργειες ή για να χτιστούν ράγες για να μας πηγαίνουν όλο και γρηγορότερα προς το χάσμα. Σημαίνει μείωση όλων των ζωντανών οργανισμών που πρέπει να εκμεταλλευτούν και να βιαστούν, ώστε να γίνουν εργατικό δυναμικό, προϊόντα και αντικείμενα πειραματισμού.
Όλα αυτά θα συνεχιστούν μέχρι να δοθεί ένα τέλος σε αυτόν τον πολιτισμό.
Δε μπορούμε να πάμε πουθενά αλλού, όταν τα πάντα βρίσκονται κάτω από τον τοξικό και πυρηνικό ουρανό αυτού του συστήματος και βρέχονται από τις θάλασσές του, που είναι γεμάτες πετρέλαιο, ούτε να ελπίζουμε ότι οποιοδήποτε μποϊκοτάζ, ακόμα κι αν κινείται από τις καλύτερες προθέσεις, θα μπορούσε να επηρεάσει με κάποιον τρόπο τα οικονομικά συμφέροντα.
Τι μένει λοιπόν σε οποιονδήποτε δεν αποδέχεται αυτή την κατάσταση πραγμάτων;
Τελικά, μπορεί μόνο να περάσει από παθητικός παρατηρητής σε αντίπαλο αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης και κατάχρησης, καλλιεργώντας καθημερινές πρακτικές επίθεσης και ανυποταξίας.
Μένει η αξιοπρέπεια του να μην υποταχθούμε στις αρχές και να φτύσουμε κατάμουτρα την επιβολή.
Μένει ένα μονοπάτι συνεχούς πολέμου για να αρπάξουμε την ελευθερία του εχθρού -που είναι η πιο
ολοκληρωμένη ανάπτυξη της ατομικότητας- και να εξασφαλίσουμε ότι κανείς, ανθρώπινο και μη ζώο, δε θα ζήσει πια ως σκλάβος.
Μένει η συνειδητοποίηση ότι δεν θα υπάρξει καμία εγγύηση της νίκης, αλλά το να μην πολεμήσουμε σημαίνει με σιγουριά ότι έχουμε ήδη χάσει.
Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια στιγμή επαφής μεταξύ διαφορετικών διαδρομών του αγώνα, συνειδητοποιημένοι ότι το σύστημα που υποτάσσει τα ανθρώπινα όντα, είναι το ίδιο που βασανίζει τα άλλα ζώα και καταστρέφει το έδαφος. Αναγνωρίζοντας τη χρησιμότητα του να χτυπήσουμε το σύστημα από διάφορες γωνίες σημαίνει, επίσης, να αξιολογήσουμε την ευκαιρία του να συγκρίνουμε πρακτικές και περιεχόμενα για να ρυθμίσουμε το στόχο και να προκαλέσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά.
Αν η φυλακή πρέπει να ισοπεδωθεί, τότε πρέπει να ισοπεδωθεί και οποιαδήποτε άλλη δομή φυλάκισης.
Αν πρέπει να εμποδίσουμε την πυρηνική ενέργεια, τότε πρέπει να εμποδιστεί και οποιοδήποτε άλλο μοντέλο βλαπτικότητας.
Αν η εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων πρέπει να εξαλειφθεί, το ίδιο πάθος για ελευθερία πρέπει να υπάρχει και για οποιαδήποτε άλλη μορφή σκλαβιάς και τυραννίας.
Αν το κράτος πρέπει να πέσει, τότε πρέπει να εκμηδενιστεί και οποιαδήποτε άλλη αρχή.
Αν η τεχνολογία πρέπει να εξαλειφθεί, τότε πρέπει να εξαλειφθεί και οποιαδήποτε μορφή εξημέρωσης κι ελέγχου.
Δεν υπάρχουν αντικειμενικές προτεραιότητες, μα μόνο υποκειμενικές εντάσεις.
Και είναι αυτή η υποκειμενικότητα, πέρα από την οποία πρέπει να καταφέρουμε να κοιτάξουμε.