Καμία διαπραγμάτευση στο δικαίωμα στην έκτρωση
(απάντηση στην επίσημη θέση του Walter Bond για τις εκτρώσεις)
Με μεγάλη μας έκπληξη διαβάσαμε τον περασμένο Νοέμβρη την επίσημη θέση που δημοσίευσε ο φυλακισμένος αγωνιστής του A.L.F. Walter Bond κατά των εκτρώσεων.
Πρόκειται για ένα κείμενο του οποίου τα επιχειρήματα είναι παρμένα από τις πιο χυδαίες τάσεις του χριστιανικού συντηρητισμού μπερδεμένα με λίγο υποτιθέμενο αντιρατσισμό και οικολογία. Κάποια άλλα επιχειρήματα αποτελούν απλώς αντιστροφή της πραγματικότητας.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι οι εκτρώσεις δεν είναι μια πρακτική που ανακαλύφθηκε και εξαπλώθηκε μαζί με τον βιομηχανικό πολιτισμό όπως θέλει να μας πείσει ο Walter, είναι αντίθετα μια διευρυμένη πρακτική ανάμεσα στις γυναίκες που έχει τις ρίζες της στα βάθη της ιστορίας ακόμα και τις προϊστορίας. Για πολλά χρόνια θεωρούνταν από φυσιολογικό μέχρι απόλυτα αποδεκτό το να ελέγχουν οι γυναίκες πόσα παιδιά θα κάνουν και πότε. Mε την εξάπλωση της πατριαρχίας και των καταπιεστικών μονοθεϊστικών θρησκειών που στόχο είχαν να προστατέψουν την ατομική ιδιοκτησία, η γυναίκα άρχισε να γίνεται αντικείμενο αναπαραγωγής διαδόχων-κληρονόμων των ανδρών. Και πάλι οι γυναίκες συνεχίζουν κρυφά να κάνουν εκτρώσεις μεταξύ τους για αιώνες, έχοντας βέβαια και τις ανάλογες διώξεις από τους καταπιεστές τους, είτε πρόκειται για την Ιερά Εξέταση είτε για οργισμένους συζύγους. Σε αυτές τις πρακτικές θέλει ο Μποντ να γυρίσουμε; Θεωρεί πως πρέπει ο αγώνας εναντίων των ζωοτόμων και των κυνηγών να στραφεί και ενάντια στις γυναίκες που μάχονται για την αυτοδιάθεσή τους;
Οι γυναίκες τους προηγούμενους δύο αιώνες, όπως και οι σκλάβοι, έδωσαν ηρωικές μάχες για να αποκτήσουν κάποια θεμελιώδη δικαιώματα, δεν τους χαρίστηκαν. Η συνήθης πρακτική των εκτρώσεων πριν τη νομιμοποίησή τους και αυτή που ισχύει ακόμη και σήμερα στις χώρες όπου η έκτρωση είναι παράνομη, ήταν σε μη κατάλληλους χώρους χωρίς φαρμακευτική περίθαλψη και με μεγάλο κίνδυνο της ζωής και της υγείας των γυναικών αυτών και όλα αυτά με συνέπεια τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις ποινές, αν τις ανακάλυπταν. Στην καθολική Ιταλία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 η έκτρωση αποτελούσε ποινικό αδίκημα που επέσυρε φυλάκιση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το δικαίωμα στην έκτρωση κατοχυρώθηκε νομικά ταυτόχρονα με δικαιώματα που θεωρούμε αυτονόητα και αναγκαία να έχουν οι γυναίκες.
Το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών που σαν αναπόσπαστο κομμάτι του είχε και τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων δεν υπήρξε ποτέ ένα κίνημα αμιγώς λευκών μεσοαστών γυναικών. Χιλιάδες λευκές και μαύρες εργάτριες στις Η.Π.Α. διαδήλωναν, απεργούσαν και συγκρούονταν με την αστυνομία για αυτούς τους αγώνες. Αντιθέτως, το φεμινιστικό κίνημα των γυναικών της αστικής τάξης περιορίστηκε στα όρια της χριστιανικού τύπου ηθικής μιας και εκείνες οι γυναίκες δεν είχαν πρόβλημα να κάνουν ες αεί παιδιά αφού ούτε βιοποριστικό πρόβλημα είχαν ούτε και τα μεγάλωναν οι ίδιες αποκλειστικά, όπως οι φτωχές γυναίκες. Έτσι και σήμερα στις Η.Π.Α. οι γυναίκες που δεν έχουν πρόσβαση στην έκτρωση δεν είναι άλλες από τις φτωχές, σε μεγάλο ποσοστό μαύρες. Λόγω της ανυπαρξίας ενός δημόσιου συστήματος υγείας και των υπέρογκων χρηματικών ποσών που ζητάνε οι κλινικές για την επέμβαση και την απαραίτητη νοσηλεία, πολλές γυναίκες μέσα στην απελπισία τους καταφεύγουν σε μεσαιωνικές μεθόδους. Οι βασικοί υποστηρικτές της κατάργησης των εκτρώσεων σήμερα είναι γυναίκες και άντρες της μεσαίας και ανώτερης τάξης με έντονα εθνικιστική και ρατσιστική ρητορεία. Πίσω μάλιστα από τις επιθέσεις σε νοσοκομεία, γιατρούς και γυναίκες που κάνουν εκτρώσεις βρίσκονται οργανώσεις παρακλάδια ή μιμητές της ΚουΚλουξΚλαν, της ναζιστικού τύπου οργάνωσης που ευθύνεται για τις δολοφονίες εκατοντάδων Αφροαμερικανών τα τελευταία 50 χρόνια.
Το δικαίωμα της “αθώας ζωής” αποτελεί το πιο ισχυρό επιχείρημα της χριστιανικής δεξιάς, της ίδιας βέβαια που δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη σφαγή εκατοντάδων ανθρώπινων και μη ζώων. Το ποια ζωή είναι αθώα ή όχι δε μπορεί να παραλληλιστεί με κανένα λογικό τρόπο με τα δεινά που περνούν τα μη ανθρώπινα ζώα εξαιτίας της σπισιστικής λογικής που τα βλέπει μόνο σαν αξίες χρήσης της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Ένα έμβρυο δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο με μια αγελάδα ή ένα γουρούνι σε εκτροφείο. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο ένα και στο άλλο σε σχέση με την ανθρώπινη δραστηριότητα και υποχρέωση απέναντι στο καθένα. Μία γυναίκα που μένει έγκυος τίθεται αυτόματα στο δίλημμα μιας διαφορετικής ζωής από αυτή που διαβιούσε μέχρι πρότινος. Η γυναίκα θα πρέπει να φροντίσει για την επιβίωση και όχι μόνο του παιδιού για τα υπόλοιπα 10-20 χρόνια αναλόγως των πολιτιστικών παραδόσεων. Δεν είναι λοιπόν η απαγόρευση της έκτρωσης απλά μια απαγόρευση της αφαίρεσης μίας “αθώας ζωής” όπως το πρόταγμα για την μη κατανάλωση κρέατος, είναι παράλληλα μια καταναγκαστική δέσμευση ζωής για την κάθε γυναίκα. Η έκτρωση λοιπόν δεν είναι κάτι που δεν πρέπει να κάνεις αλλά και ο εξαναγκασμός σε μία ζωή που δεν την έχεις επιλέξει. Εκτός κι αν δεχτούμε ότι η σεξουαλικότητα αποτελεί μια αμιγώς αναπαραγωγική λειτουργιά που θα πρέπει να διατελείται μόνο από ανθρώπους αποφασισμένους να τεκνοποιήσουν, μιας και η μόνη σίγουρη αντισύλληψη είναι η αποχή. Μπαίνουμε με αυτόν τον τρόπο σε μια λογική που λέει ότι οι γυναίκες είναι αναπαραγωγικές μηχανές με συγκεκριμένη φυσική αποστολή τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, η ζωή του μωρού είναι σημαντικότερη από εκείνη της μητέρας και γι’ αυτό θα πρέπεί μια γυναίκα να είναι έτοιμη να θυσιαστεί οποιαδήποτε στιγμή της τύχει να επιτελέσει το “θεάρεστο έργο της μητρότητας”.
Μιας και ο Bond στο τέλος της θέσης του μας λέει πώς αν δεν συμφωνούμε μαζί του εμείς κάνουμε λάθος, έχουμε να απαντήσουμε ότι δε χρειαζόμαστε νέους μεσσίες που μάλιστα προτρέπουν σε καταπίεση απέναντι στις γυναίκες. Είναι αντιφατικό για κάποιον, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στην απελευθέρωση των μη ανθρώπινων ζώων, να μην αντιλαμβάνεται το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση. Η δική μας απάντηση στη “hardline” ηθική του Walter είναι η απόσυρση της αλληλεγγύης μας.
Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση