Η «ολική απελευθέρωση» δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, ένας όρος που χρησιμοποιούμε από συνήθεια ή μία λεκτική διατύπωση που αναπαράγουμε για λόγους εκφραστικής ευκολίας. Πρόκειται για ένα πρόταγμα και έναν αγώνα του οποίου το περιεχόμενο είναι πολύ συγκεκριμένο και του οποίου η ευρύτητα όχι μόνο δεν αναιρεί τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του, αλλά αντίθετα τον ενισχύει.
Αυτονόητα απορρίπτει κάθε είδους ιεραρχία και εξουσιαστική δομή, ξεκινώντας από τον σκληρό «πυρήνα» του κράτους και τις παραφυάδες του. Εξίσου απορρίπτει στο σύνολό τους τις καπιταλιστικές -αλλά όχι μόνο- οικονομικές δομές και μαζί τους ολόκληρο το πλέγμα των τυποποιημένων σχέσεων και συμπεριφορών που δημιουργούνται σε κάθε επίπεδο γύρω από αυτές.
Στο βαθμό που το ίδιο το κοινωνικό οικοδόμημα λειτουργεί καταπιεστικά, στο βαθμό που αποτελεί εργαστήριο κατασκευής διακρίσεων και αναπαραγωγής εξουσιαστικών αντιλήψεων και πρακτικών βασισμένων σε αυτές τις διακρίσεις, αποτελεί μία δομή που δεν εξαιρείται από την κριτική μας και ως δομή, τοποθετείται στη θέση που της αρμόζει.
Το κράτος δε στηρίζεται μόνο στις προσταγές των διοικητών του, αλλά και στο συμβιβασμό, την εθελοδουλεία και την υποτακτικότητα της κοινωνίας, που εκτός από το ότι δεν αντιδρά και αποδέχεται τους νόμους να την ορίζουν, αναπαράγει και συντηρεί εξουσιαστικές σχέσεις και αντιλήψεις (ρατσισμός, πατριωτισμός, σεξισμός, σπισισμός, θρησκεία, ιδιοκτησία κλπ.). Πρόκειται για τους υπηκόους του κράτους, για τη συντριπτική πλειοψηφία, για το πολύβουο και σιωπηλό ταυτόχρονα πλήθος που εκφράζεται μέσα από την κοινή γνώμη και τη σιγουριά των στατιστικών. Αρνούμαστε όλους τους κοινωνικούς ρόλους και κάθε αλλοτριωμένη σχέση που βασίζεται σε αυτούς.
Έχουμε απέναντί μας ένα σύστημα που έχει αποδείξει την ικανότητά του να απορροφά κραδασμούς και διαχρονικά επιδεικνύει και επιβεβαιώνει τον εγγενή κατασταλτικό χαρακτήρα του απέναντι σε οποιαδήποτε, οποιονδήποτε και οτιδήποτε μπορεί να απειλήσει την ευστάθεια και την ύπαρξή του. Οτιδήποτε ρεφορμιστικό έρχεται απλά να διευκολύνει τη λειτουργία της κοινωνικής μηχανής, η οποία παράγει δούλους και αφέντες.
Τοποθετώντας ως κεντρικό άξονα της ανάλυσής μας την ατομική συνείδηση, απορρίπτουμε οποιαδήποτε απόπειρα μαζοποίησης και ακύρωσης της ατομικότητας, είτε βασίζεται σε ταξικά, είτε σε εθνικά, είτε σε άλλου είδους χαρακτηριστικά. Όχι μόνο επειδή ισοδυναμεί με προσπάθεια προσωποποίησης ανύπαρκτων υποκειμένων, αλλά και επειδή ταυτόχρονα διαχέει σε ένα αφηρημένο επίπεδο -και φτάνει τελικά να ακυρώνει- την ατομική πρωτοβουλία και την ευθύνη των ατομικών επιλογών.
Η συνολική απόρριψη των διακρίσεων, που λειτούργησαν και λειτουργούν ως άριστα εργαλεία επιβολής, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, ακόμα και φυσικής εξόντωσης και η στοχοποίηση των μηχανισμών που τις κατασκευάζουν, είναι αναπόσπαστα κομμάτια του αγώνα για ολική απελευθέρωση. Για την ακρίβεια, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτού του αγώνα.
Για εμάς, δε νοείται επιλεκτική απόρριψή τους, ούτε περιπτωσιολογικός διαχωρισμός της καταπίεσης που συνεπάγονται. Δε νοείται επίσης κανενός είδους ιεράρχησή τους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που απορρίπτουμε διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων στη βάση βιολογικών διαφορών, έτσι ακριβώς απορρίπτουμε διακρίσεις βάσει του είδους, μεταξύ του ανθρώπου και των υπόλοιπων ζώων.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην εξουσία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, όχι ανάλογα με το ποιος είναι ο φορέας άσκησης εξουσίας, ποιος είναι ο καταπιεστής ή ο εκμεταλλευτής, ούτε ανάλογα με το ποιος υφίσταται την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην εξουσία ως έννοια και ως πρακτική, ενάντια στην καταπίεση και στην εκμετάλλευση αυτή καθαυτή. Στις υπαρκτές βιολογικές διαφορές μεταξύ του ανθρώπου και των υπόλοιπων ζώων δε διακρίνουμε καμία βάση αιτιολόγησης οποιαδήποτε εξουσιαστικής συμπεριφοράς εκ μέρους του πρώτου.
Καθαιρούμε τον άνθρωπο από τη θέση εξουσίας στην οποία τον τοποθέτησε ο διαφωτισμός, πάνω και απέναντι από τα υπόλοιπα ζώα και τη φύση. Απορρίπτουμε τον ανθρωποκεντρισμό σε κάθε εκδοχή του και αγωνιζόμαστε ενάντια στο σπισισμό με το ίδιο πάθος που αγωνιζόμαστε ενάντια σε άλλες μορφές διάκρισης όπως ο ρατσισμός και ο σεξισμός.
Στην ανάλυσή μας, δεν αισθανόμαστε καμία ανάγκη να αναζητήσουμε ή, πολύ περισσότερο, να κατασκευάσουμε για τα μη ανθρώπινα ζώα ρόλους οι οποίοι να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της ανθρώπινης αντίληψης. Στη βάση της συνολικής απόρριψης κάθε είδους ετεροκαθορισμού, αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους και όλα τα υπόλοιπα ζώα ως ατομικότητες που γεννιούνται για να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φυσικής ελευθερίας. Αυτό είναι το περιεχόμενο που διακρίνουμε στον αγώνα για την αυτοδιάθεση των ζώων, τον οποίο δίνουμε όχι ως «απελευθερωτές», αλλά με τους ίδιους όρους που κρίνουμε ότι πρέπει να δίνεται ο ευρύτερος αναρχικός αγώνας: να χτυπάει με κάθε διαθέσιμο μέσο κάθε εξουσιαστικό δεσμό.
Στο πλαίσιο μιας ανάλυσης και ενός αγώνα που τοποθετείται στο σήμερα και ξεκινά με τη συνολική απόρριψη του υπάρχοντος, θεωρούμε πολύτιμο εργαλείο τη συνειδητοποίηση και ρεαλιστική αξιολόγηση της θέσης μας μέσα σε αυτό, καθώς και των δυνάμεών μας, όπως εξίσου πολύτιμη είναι η ρεαλιστική αξιολόγηση των δυνάμεων των αντιπάλων μας. Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, δε μας ενδιαφέρει να παρουσιάσουμε έτοιμες «συνταγές», δε μας απασχολεί να δώσουμε απαντήσεις βασισμένες σε υποθετικά ερωτήματα, δεν ασχολούμαστε με μυθιστορηματικές αφηγήσεις για κανέναν «μετεπαναστατικό κόσμο».
Όταν η εξουσία ρίχνει στον πόλεμο όλες τις δυνάμεις της, το μοναδικό περιθώριο χρόνου που δίνουμε στον εαυτό μας είναι αυτό που θα μας χρησιμεύσει για να οργανώσουμε τις δικές μας επιθέσεις, με τους δικούς μας όρους. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χανόμαστε σε ψευδαισθήσεις, να αναζητούμε φαντασιακά «εν δυνάμει επαναστατικά υποκείμενα» και, ακόμα περισσότερο, να περιμένουμε αν και πότε θα αποφασίσουν να ριχτούν στον αγώνα.
Ένα κομμάτι αυτού του αγώνα, όπως τόσα άλλα, ξεκινά και διεξάγεται ασταμάτητα στο επίπεδο των ατομικών επιλογών. Στο πεδίο της καθημερινής ζωής, ως αντισπισίστριες/ αντισπισιστές αρνούμαστε να καταναλώσουμε το σώμα οποιουδήποτε και οποιασδήποτε. Αρνούμαστε επίσης να καταναλώσουμε οποιοδήποτε προϊόν ζωικής προέλευσης και αυτό αποτελεί μία συνειδητή επιλογή μη στήριξης ενός συστήματος που μεταχειρίζεται τα ζώα ως πρώτη ύλη, μετατρέποντας την εκμετάλλευσή τους σε πηγή κέρδους. Είναι μία από τις προσπάθειές μας να σπάσουμε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα παραγωγής-κατανάλωσης. Και αυτό δεν αφορά μόνο περιπτώσεις παραγωγής σε μεγάλη/βιομηχανική κλίμακα, καθώς η ουσία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης δεν προσδιορίζεται από το μέγεθος της κάθε φυλακής.
Χωρίς αυταπάτες για τα όρια που μπορεί να έχει μία παθητική μορφή αγώνα όπως είναι η vegan διατροφή και ο vegan τρόπος ζωής, αντιλαμβανόμαστε την επιλογή αυτή ως ξεκάθαρα αναρχική. Και γι’ αυτό τοποθετούμαστε εχθρικά απέναντι σε παρόμοιες προσεγγίσεις που μπορεί να βασίζονται σε οποιαδήποτε μόδα ή σε υγιεινιστικές ανησυχίες. Αγνοούμε επιδεικτικά όσους επιμένουν να κρύβονται πίσω από «αδιαμφισβήτητες επιστημονικές αλήθειες» αντιπαραβάλλοντας επιχειρήματα για την ανάγκη του ανθρώπινου οργανισμού να τρέφεται με κρέας.
Επιπλέον, απορρίπτουμε την αναγκαιότητα και την αυθεντία της επιστήμης, την χρησιμότητα της τεχνολογίας που αλλοτριώνουν τη ζωή μας και τοποθετούμαστε εχθρικά απέναντί τους καθώς λειτουργούν ως μέσα αποκοπής από τον φυσικό κόσμο. Ωστόσο, στη σημερινή συνθήκη που μας επιβάλλεται, υποχρεωνόμαστε να στρέψουμε και αυτά τα εργαλεία εναντίον του ίδιου του συστήματος εξουσίας.
Η συγκυρία της ποιοτικής και ποσοτικής αναβάθμισης της καταστολής, σε κάθε της μορφή, μας πεισμώνει. Η ανοχή και αδράνεια απέναντι στη νέα συνθήκη μας γεμίζει αηδία. Κυρίως όμως, έρχεται να μας πετάξει κατάμουτρα την ανάγκη ενίσχυσης του αναρχικού αγώνα με κάθε μέσο που δεν αναιρεί το σκοπό.
Ένα από αυτά, είναι η επίμονη διάχυση της προπαγάνδας για την ολική απελευθέρωση και για την αξία των άμεσων δράσεων που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Όχι με διάθεση να πείσει, όσο να λειτουργήσει διαλυτικά, να αποδομήσει και να μετατρέψει σε συντρίμμια κάθε είδους κατεστημένες αντιλήψεις και στερεοτυπικές νοοτροπίες και συμπεριφορές. Μεταξύ αυτών, και όσες επιχειρούν να θέσουν όρια στην ένταση και την έκταση του αγώνα.
Ο αγώνας για ολική απελευθέρωση είναι αγώνας για αναρχία. Είναι βίωμα. Είναι αγώνας που δίνεται στο τώρα και σε όλα τα μέτωπα. Δεν διατυπώνει αιτήματα, δεν τοποθετείται διαλεκτικά απέναντι στο υπάρχον, δεν περιορίζεται σε -ούτε συμβιβάζεται με- ψίχουλα ψευδεπίγραφης ελευθερίας. Δεν κάνει εκπτώσεις και δεν βάζει αστερίσκους ούτε στο «ολική», ούτε στο «απελευθέρωση».
Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση
———————————————————————————————————————
“Total Liberation” is not (and has never been) a term that we use out of habit or a wording reproduced for purposes of expressive convenience. It is a political proposition and a struggle with a very specific content and whose breadth not only negates its specific character, but rather enhances it.
Obviously it rejects all kinds of hierarchical and power structures starting from the hard “core” of the State and its offshoots. It equally rejects the whole spectrum of capitalist -but not only- structures and with them the entire grid of standardized relations and behaviors that are created at every level around them.
To the extent that the social structure itself works oppressively, as a workshop for the creation of discriminations and the reproduction of authoritarian attitudes and practices based on these discriminations, it is a structure that we do not exempt from our critique and as such we place it where it belongs.
The State relies not only on the dictates of its commanders but also on the compromise and the indentured servitude of the society which, apart from not reacting, it also accepts to be governed by laws, and maintains and reproduces power relations and attitudes (racism, patriotism, sexism, speciesism, religion, property etc). These are the subjects of the State, this is the overwhelming majority, the noisy but at the same time silent crowd that is being expressed through public opinion and through the confidence of statistical numbers. We reject all social roles and every alienated relationship based upon them.
We are facing a system that has proved its ability to absorb shocks and repeatedly demonstrates and confirms its inherent repressive nature against anyone and anything that might threaten its stability and its own existence. Reformism simply facilitates the functioning of the social machine that produces slaves and masters.
By placing the individual and his/ her conscience at the epicenter of our analysis we reject any attempt of massification and abrogation of individuality based either on class, national or other characteristics. Not only because it constitutes an attempt to personalize non-existent subjects, but also because it diffuses at an abstract level -and eventually cancels- any kind of individual initiative and the responsibility of individual choices.
The total rejection of discriminations that have served as excellent tools of imposition, oppression, exploitation and even physical extermination, as well as the targeting against the mechanisms creating these discriminations, are integral parts of the struggle for total liberation. In fact, they lie at the heart of this struggle.
For us the selective rejection or separation between different cases of discrimination and oppression is unconceivable, let alone any hierarchical arrangement among them. In the same way that we reject discriminations among humans on the basis of any kind of biological differences, we also reject discriminations based on species between human and other animals.
We fight against power, oppression and exploitation no matter who exercises this power, who is the oppressor or exploiter, no matter who is being subjected to oppression and exploitation. We fight against both the concept and the practice of authority, against oppression and exploitation itself. Biological differences between human and other animals may in no way justify any kind of authoritarian behavior on behalf of humans.
We purge man’s position of power at which he was placed by the Enlightenment above and against other animals and the nature. We reject anthropocentrism in its totality and fight against speciesism with the same passion that we fight against other forms of discrimination such as racism and sexism.
In our analysis we feel no need to search out or to construct for the nonhuman animals roles that would meet the requirements of human perception. Rejecting all forms of hetero-determination we perceive all animals, including humans, as individualities born to live in absolute physical freedom. This is the content we see in the struggle for animal self-determination and we give this fight not as “liberators” but in the same way as the broader anarchist struggle should be given: targeting by any means available every kind of authoritarian bonds.
An analysis and a struggle that take place here and now, starting with the total rejection of the existent, require a realistic consideration of our position and strength as well as of those of our enemies. That is why we are not interested in presenting any ready-made “recipes”, it is not our concern to give answers based on hypothetical questions and we do not deal with fictional scenarios about any kind of post-revolutionary world.
When the Authority deploys all its weapons at war, the only time margin we allow ourselves is the one that enables us to organize our own attacks with our terms. We cannot afford getting lost in illusions, looking for imaginative potential revolutionary subjects and, even more, waiting for them whether and when they will decide to fight.
One part of this struggle, like many others, starts and is being given continuously at the level of individual choices. In our everyday life as antispeciesists we refuse to consume anyone’s body. We also refuse to consume all animal products and this is a conscious choice not to support a system that treats animals as raw material converting their exploitation into profits. It is merely one of our efforts to break yet another link in the production-consumption chain. And this applies well beyond the large/ industrial scale production, as the essence of oppression and exploitation is not determined by the size of each prison.
Without any illusions about the limits of a passive form of struggle such as the vegan diet and the vegan way of living, we clearly consider this choice as an anarchist one. Therefore we remain hostile towards similar approaches that may be based on fashion or health-related concerns. We ignore everyone who insists on hiding behind “indisputable scientific truths” and arguments about the human organization’s need to be fed with meat.
Moreover, we reject the necessity and the authority of science and the usefulness of technology that alienate our lives. We stand hostile against them because they constitute the means that cut us away from the natural world. However under the circumstances that are being imposed on us we are obliged to turn both these tools, along with others, against the system of power itself.
The qualitative and quantitative escalation of repression in all its forms makes our stubbornness stronger. The tolerance and inaction towards the new reality fills us with disgust. Above all, this escalation is throwing directly in our face the need to strengthen the anarchist struggle by any means that do not negate the purpose.
One of them is the persistent diffusion of the propaganda for total liberation and the importance of direct action that moves in this direction. Not in a persuasive mode but with the intention to act like a solvent, to deconstruct and to turn into debris all kinds of established perceptions and stereotypical attitudes and behaviors. Including those trying to put limitations on the intensity and extend of the struggle.
The struggle for total liberation is a struggle for anarchy. It’s a living experience. It is a struggle that is being given now and in every front. It makes no demands; it is not dialectically positioned against the existent; it cannot be limited to -or compromised with- crumbs of falsified freedom. It makes no allowances and puts no asterisks on either “total” or “liberation”.
Assembly for the Antispeciesist Action