Ολική Απελευθέρωση Με Κάθε Δυνατό Τρόπο
Ι.
Το κίνημα της υπεράσπισης των μη ανθρώπινων ζώων βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι όπου είναι πραγματικά ζήτημα ζωής ή θανάτου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ένα νέο κίνημα για τα δικαιωμάτων των ζώων έλαμψε με προοπτικές· μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, ωστόσο, το φως έσβησε καθώς η διαφθορά, ο οπορτουνισμός και η γραφειοκρατία έβγαλαν εκτός στόχων την υπόσχεση της γνήσιας αλλαγής. Καθώς εξελίσσονταν, γινόταν όλο και πιο εμφανές πως η People for the Ethical Treatment of Animals (PETA) και άλλες ομάδες μιμήθηκαν την Humane Society of the United States (HSUS) για να γίνουν εταιρικοί κολοσσοί και μετριοπαθείς μηχανές. Όλο και περισσότερο απορροφημένες και συμβιβασμένες, οι ομάδες των δικαιωμάτων των ζώων συχνά δούλευαν μαζί, παρά ενάντια, με τις βιομηχανίες εκμετάλλευσης προκειμένου να ρυθμίσουν, και όχι να εξαλείψουν, το τρέχον μη ανθρώπινο ολοκαύτωμα.
Την τελευταία δεκαετία, για παράδειγμα, η PETA πίεσε τα McDonalds, τα Burger King και τα KFC να αυξήσουν το μέγεθος των κλουβιών και να υιοθετήσουν «λιγότερο σκληρές και πιο κερδοφόρες» μεθόδους σφαγής,[1] ενώ η HSUS διαμαρτυρόταν επιθετικά για «ανθρωπιστικό κρέας» και «αυγά ελευθέρας βοσκής». Αυτές οι ομάδες τελικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εταιρικών εκμεταλλευτών και προασπίζονται καπιταλιστικές αρχές γενικότερα. Αλλά ενώ η PETA άρχισε ως οργάνωση επιπέδου βάσης το 1980, και συνεχίζει να υπερασπίζεται το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων (ALF) και να προωθεί το βιγκανισμό, η HSUS έχει γίνει μια γραφειοκρατική ομάδα ευημερίας από την έναρξή της το 1954, καταγγέλλοντας συνεχώς το ALF, και συνθηκολογεί πάντα με τη σαρκοφαγική κουλτούρα καθώς ακόμα και τη χορτοφαγία την υποστηρίζει ελάχιστα.
Μην αφήνοντας κανένα στα στρατόπεδα της βιομηχανίας και της υπεράσπισης να έχει οποιαδήποτε αμφιβολία, ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της HSUS Wayne Pacelle τους καθησύχασε σε μια συκοφαντική συνέντευξη τον Ιούλιο του 2009 στο ραδιόφωνο του Agritalk. Ο Pacelle ουσιαστικά ζήτησε συγνώμη για το γεγονός ότι είναι βίγκαν στην ιδιωτική του ζωή και επιβεβαίωσε πως οι βιομηχανίες σάρκας, ζωοτομίας, κυνηγιού και ζωολογικών κήπων και τσίρκων δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την HSUS, καθώς ο στόχος του είναι να προωθήσει «την ευπρέπεια και το έλεος προς τα ζώα» και όχι να κλείσει τις επιχειρήσεις τους.[2]
II.
Σε άμεση απάντηση στο μίζερο ρεφορμισμό και οπορτουνισμό του γραφειοκρατικού «ευημερισμού», ένα νέο κίνημα προέκυψε για να αναδημιουργήσει την αδιαμφισβήτητη υπεράσπιση των μη ανθρώπινων ζώων και όχι την «ευημερία»· για την ολική κατάργηση της σκλαβιάς των μη ανθρώπων, αντί για τον μετριασμό της· και για το βιγκανισμό, όχι για τα «ανθρωπιστικά» ζωικά παραγόμενα προϊόντα οποιουδήποτε είδους. Σε ένα σημαντικό βαθμό, το νέο αμπολισιονιστικό βίγκαν κίνημα έχει διαμορφωθεί και καθοριστεί από τη δουλειά του Gary Francione, καθηγητή Νομικής στο πανεπιστήμιο Rutgers. Αρχίζοντας στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Francione εξέθεσε την υποκρισία των «νέων ευημεριστών» που χρησιμοποιούν τον όρο «δικαιώματα των ζώων» αλλά ακολουθούν «ευημεριστικές» πολιτικές. Αυτές οι πολιτικές, υποστηρίζει ο Francione, είναι ασυνάρτητες και αλλοιώνουν την έννοια των δικαιωμάτων· ο «ευημερισμός» με οποιαδήποτε μορφή, επιμένει, λειτουργεί προς όφελος των βιομηχανιών και έτσι αυξάνει, αντί να μειώνει, τη ζήτηση για προϊόντα παραγόμενα από ζώα· μόνο χειροτερεύει, αντί να ανακουφίζει, το σπισισμό και την κάκιστη κατάσταση των μη ανθρώπινων ζώων στα φρικιαστικά συστήματα εκμετάλλευσης.
Ο Francione έθιξε και κινητοποίησε την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τον εταιρικό ρεφορμισμό και προκάλεσε ένα αυξανόμενο βίγκαν κίνημα. Ακριβέστερα, αναβίωσε ένα βίγκαν κίνημα που δημιουργήθηκε πρώτη φορά από τον Donald Watson το 1944, και στηρίχθηκε από τις βίγκαν κοινωνίες (vegan societies) όπως αυτές του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ. Αυτές οι κοινωνίες διατήρησαν την ευρεία και πολιτική οπτική του Watson για το βιγκανισμό όχι μόνο ως διατροφή αλλά αντίθετα ως ηθική και πολιτική δέσμευση για την κατάργηση της εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων, και, πράγματι, την κατάργηση της εκμετάλλευσης σε όλα τα συστήματα καταπίεσης.[3] Ο Francione πάντρεψε τα πασιφιστικά ιδανικά του αρχαίου ζαϊνισμού, τη βίγκαν οπτική του Watson και τη φιλοσοφία των δικαιωμάτων των ζώων που πρώτη φορά αναπτύχθηκε συστηματικά το 1983 από τον Tom Regan, συγχωνεύοντας αυτές τις επιρροές σε μια νέα μήτρα ενός πασιφιστικού βίγκαν αμπολισιονισμού.
O Francione μιλά συνήθως σαν να εφηύρε το βιγκανισμό και συκοφάντες ακόλουθοί του όπως ο Roger Yates υποστηρίζουν ότι ένα bona fide «κίνημα των δικαιωμάτων των ζώων» άρχισε μόλις το 2006 με την ανερχόμενη επιρροή της δουλειάς του Francione.[4] Αλλά ο Francione στην ουσία επέστρεψε στις αρχικές διδασκαλίες του Watson, αν και συχνά κάτω από μια μετριασμένη μορφή που διατηρεί το ηθικό όραμα που συνδέει τις ηθικές διατροφικές επιλογές με τις ηθικές υποχρεώσεις στα καταπιεσμένα μη ανθρώπινα ζώα, αλλά χωρίς μια συνεπή πολιτική δέσμευση για δουλειά απέναντι σε όλες τις μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Οι αμπολισιονιστικές προσεγγίσεις που στόχευαν το σπισισμό άρχισαν με τους φεμινιστές – αντιζωοτόμους του 19ου αιώνα, εμβαθύθηκαν από τον Watson και τις αναδυόμενες βίγκαν κοινωνίες, ενημερώθηκαν από τα κινήματα σαμποτάζ του κυνηγιού στο Ηνωμένο Βασίλειο από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα και προωθήθηκαν με βαρυσήμαντους ιστορικά τρόπους το 1976 όταν ο Ronnie Lee ίδρυσε το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων.
Ενώ ο Francione προώθησε μια ισχυρή κριτική του «ευημερισμού» και πήγε τη φιλοσοφία των δικαιωμάτων των ζώων σε ένα νέο επίπεδο, εν τούτοις έχει αποδειχθεί στερούμενος πολιτικού οράματος και ανίκανος να σφυρηλατήσει ένα γνήσιο κίνημα αντίστασης που μπορεί να εξελιχθεί πέρα από την περιθωριοποιημένη θέση που μέσα στην οποία αυτή την περίοδο γίνεται αποδεκτό από λιγότερο από το ένα τοις εκατό του ανθρώπινου πληθυσμού. Στη θρησκευτική, άτονη και απολιτική απόδοση του Francione, ο βίγκαν αμπολισιονισμός παραμένει ένας ελιτίστικος, λευκός, ευρωκεντρικός καταναλωτικός τρόπος ζωής που απορροφάται εύκολα από τον καπιταλισμό και τις κυρίαρχες ιδεολογίες. Επιπλέον, ο Francione έχει δημιουργήσει μια ακολουθία σε στυλ αίρεσης – «τα ζόμπι του Francione» – που παπαγαλίζουν τις φονταμενταλιστικές, άκαμπτες, πολεμοχαρής και μανιχαϊστικές του θέσεις· με δουλική αφοσίωση στον Αφέντη τους και τους εχθρικούς του τρόπους, τα ζόμπι του Francione δυσφημούν τους κριτικούς του με ένα στυλ που ταιριάζει περισσότερο σε Μακιαβελιστές παρά σε Ζαϊνιστές.
III.
Ο Γκουρού και οι πιστοί του ενώνονται σε ένα χορό κατήχησης και δόγματος. Όπως οι χριστιανικοί φονταμενταλιστές, ο Francione και οι ακόλουθοί του πιστεύουν ότι κατέχουν την αλήθεια ενώ όλοι οι άλλοι αγωνίζονται λανθασμένα. Όπως υποστηρίζει ο Francione δεν υπάρχει κυριολεκτικά «καμία εναλλακτική», μόνο χάος και καταστροφή, εκτός από τη δική τους προσέγγιση που βασίζεται στην υπακοή στο νόμο, την ειρηνική εκπαίδευση και την εστίαση σε μεμονωμένα άτομα και σε καταναλωτικές συνήθειες μέσα από θεσμούς και παραγωγικές προστακτικές που προέρχονται από τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Για αυτούς, ο κόσμος είναι ασπρόμαυρος, οι απαντήσεις είναι προκαθορισμένες, και η πολυπλοκότητα μειώνεται στην προκρούστεια κλίνη του «είτε/ή», αντί να αναζωογονείται μέσω της διαλεκτικής λογικής του «και/επίσης».
Σύμφωνα με την πασιφιστική κομματική γραμμή, οι τακτικές μαχητικής άμεσης δράσης (MDA) όπως το οικονομικό σαμποτάζ είναι ΠΑΝΤΑ λάθος και ΠΟΤΕ αποτελεσματικές. Χωρίς να αναμειγνύονται στην εργασία της ανάλυσης των περιπλοκών και των μοναδικών συγκεκριμένων καταστάσεων, τα ζόμπι του Francione διαμορφώνουν μια πρακτική a priori «αλήθειας» και την εφαρμόζουν μηχανικά σε κάθε δράση που έχει συμβεί ή θα συμβεί. Η άγνοιά τους για την ιστορία ταιριάζει μόνο με τη διανοητική ακαμψία τους. Για πάνω από τρεις δεκαετίες, σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο, σε αμέτρητες χιλιάδες ενέργειες, οι απελευθερωτές και οι σαμποτέρς έχουν ελευθερώσει εκατοντάδες χιλιάδες αιχμάλωτα μη ανθρώπινα ζώα· κλείνουν μόνιμα πολυάριθμους κτηνοτρόφους, «εκτροφείς γούνας», και ζωοτόμους· και έχουν πείσει αμέτρητους αριθμούς ανθρώπων να βρουν μια επικερδή απασχόληση σε σταδιοδρομίες που δεν σχετίζονται με την εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων, ενώ εμπνέουν ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να μπουν στο κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων.
Σε όλα αυτά, τα ζόμπι του Francione δεν βλέπουν καμία αξία ή κέρδος και, παρά τις επιχειρήσεις που έκλεισαν για πάντα, το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν τον αβάσιμο ισχυρισμό ότι όλες οι κατεστραμμένες ιδιοκτησίες ξαναχτίζονται και όλα τα απελευθερωμένα μη ανθρώπινα ζώα «αντικαθίστανται». Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε μερικές περιπτώσεις, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν τις πολλές επιχειρήσεις που κλείνουν οριστικά, αυτός είναι σαφώς ένας ψεύτικος ισχυρισμός· ακόμα και όταν τα ζώα αντικαθίστανται και η ιδιοκτησία ξαναχτίζεται και αποκαθίσταται, οι αυξανόμενες ασφαλιστικές δαπάνες είναι αρκετές για να αποδυναμώσουν και να διακινδυνεύσουν τη βιωσιμότητα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων τουλάχιστον. Ενώ οι δογματικοί πασιφιστές κρύβονται κάτω από την κάλυψη της άγνοιας και της άρνησης, οι ίδιοι οι εταιρικοί εκμεταλλευτές έχουν πιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα των ενεργειών του ALF.[5]
Δυσφημίζοντας τις τακτικές σαμποτάζ ως «βίαιες» και συγχωνεύοντας τις επιθέσεις σε ιδιοκτησίες με επιθέσεις σε ανθρώπους, τα ζόμπι του Francione υιοθετούν την αντιδραστική αντιπαράθεση και θέση του FBI και του εταιρικού-κρατικού-μιντιακού συμπλέγματος. Χωρίς να χρειάζεται και προκαλώντας έτσι διαχωρισμούς, βουλιάζουν την εκπαίδευση στην αντίθεση στις παράνομες τακτικές (ακόμα και στις ανοικτές διασώσεις), σαν αυτές οι δύο τακτικές να είναι αδιάλλακτα αντίθετες και όχι οι συμπληρωματικές πτυχές μιας επαναστατικής διαδικασίας.
Πέραν από κάποιες συζητήσεις για τον καπιταλισμό, τις κοινοτυπίες της καταπίεσης και τις πολιτικές συμμαχίες, ο Francione ωθεί τελικά μια απλοϊκή, μονοθεματική «γίνε βίγκαν» προσέγγιση που απευθύνεται σε ένα λευκό, εύπορο, προνομιούχο, δυτικό ακροατήριο, χωρίς την πρόθεση να δεσμεύσει έγχρωμους ανθρώπους, οικογένειες της εργατικής τάξης, φτωχούς, ή την Κίνα και την Ινδία – τα πιο πυκνοκατοικημένα έθνη του κόσμου αυτή τη στιγμή που βρίσκονται σε γρήγορη μετατροπή από τη διατήρηση των παραδοσιακών φυτικά βασισμένων διατροφών στο αγκάλιασμα των δυτικών διατροφών που βασίζονται στην κατανάλωση «ζωικών προϊόντων» συμπεριλαμβανομένης της σάρκας, του γάλακτος και των αυγών.
Ο Francione με αυτό τον τρόπο ενισχύει τα άχαρα ελιτίστικα, ταξικά και ρατσιστικά στίγματα που είναι προσκολλημένα στους ακτιβιστές για τα μη ανθρώπινα ζώα από την αρχή του «προστατευτισμού των ζώων» στις αρχές του 19ου αιώνα, και απομονώνει περαιτέρω το βιγκανισμό και τα δικαιώματα των ζώων από τα προοδευτικά κινήματα και την κοινωνική επικρατούσα τάση. Ανίκανος να αρθρώσει μια δομική θεωρία για την καταπίεση, την εκμετάλλευση και την ιδεολογική ηγεμονία, και όντας βουλιαγμένος στους δυτικούς δυϊσμούς και την κατασκευή ψεύτικων αντιθέσεων όπως οι «παραγωγή/κατανάλωση», «μεμονωμένος/κοινωνικός» και «ψυχολογικός/θεσμικός», ο Francione απαλλάσσει τη λογική και τον παγκόσμιο μηχανισμό του καπιταλισμού για να απλώσει ολόκληρο το φορτίο της ευθύνης στους μεμονωμένους καταναλωτές.
Βεβαίως, οι άνθρωποι έχουν επίδραση και πρέπει να πάρουν την ευθύνη να αλλάξουν τις προσωπικές τους ζωές, με το να δεσμεύσουν παραδείγματος χάριν την οικολογική και ηθική προστακτική και να γίνουν βίγκαν. Αλλά πολιτικά και παιδαγωγικά είναι επίσης κρίσιμο για τους πολίτες να αναγνωρίσουν την τρομερή δύναμη των δομικών δυνάμεων στις ζωές τους και τους τρόπους με τους οποίους κατασταλαγμένοι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί θέτουν βαθιά εμπόδια στη διδασκαλία, την εκμάθηση και την προοδευτική ηθική και κοινωνική αλλαγή. Η ψυχολογική και ηθική αλλαγή είναι ένας απαραίτητος αλλά όχι επαρκής όρος των μεγάλης κλίμακας κοινωνικών μετασχηματισμών που απαιτούνται για τη δημιουργία βιώσιμων δημοκρατικών και οικολογικών πολιτισμών.
Εσωτερικοποιώντας την καπιταλιστική ιδεολογία του φιλελεύθερου ατομικισμού, αυτός ο ψευδοαμπολισιονιστής δεν προσφέρει τίποτα παρά μόνο τον πιο κοινότοπο και άτονο ρεφορμισμό που δεν είναι πιο αποτελεσματικός στην αλλαγή των γενικών κοινωνικών σχέσεων της κυριαρχίας από όσο είναι ο «ευημερισμός» στο σπάσιμο των αλυσίδων της σπισιστικής καταπίεσης. Αντί να προωθήσει τη διατύπωση του Watson, ο Francione προσφέρει μια οπισθοδρομική και απατηλή έκδοση ενός πλούσιου ηθικού πολιτικού ιδανικού που αντιτάσσεται σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και ιεραρχίας.
IV.
Τα ζόμπι του Francione εξαλείφουν την πολυπλοκότητα και την αμφισημία από την κοινωνικοπολιτική εικόνα, και εκπέμπουν τη δυσωδία της υπεροψίας, του δόγματος και της συγκατάβασης. Προσκολλώνται στη θρησκευτική πεποίθηση ότι οποιαδήποτε προσέγγιση στο βιγκανισμό, στα δικαιώματα των ζώων, ή τον αμπολισιονισμό διαφορετική από αυτή που έχει θέσει ο Francione είναι λανθασμένη, αντιδραστική και «ευημεριστική». Αναπτύσσουν ετερόκλητα τη φράση «νέοι ευημεριστές» για να δυσφημήσουν άλλους μέσα στο κίνημα, κατά πολύ όπως οι Μακαρθιστές εκσφενδόνιζαν το επίθετο του «κομμουνιστή» και οι μετά11/9 πατριώτες (post 9/11 patriots) τρομοκρατούν με την διάλεξη της «τρομοκρατίας» για να δυσφημήσουν τους αντιπάλους τους ως παράλογους εξτρεμιστές.
Πράγματι, κινούμενος στη μακαρθιστική μόδα, κατά τη λήψη υποτιθέμενων απειλών θανάτου από υποστηρικτές της αντιπαραθετικής ή της παράνομης άμεσης δράσης, ο Francione απέδωσε απερίσκεπτες κατηγορίες και ανέφερε τα ονόματα όλων (συμπεριλαμβανομένων των δηλωμένων πασιφιστών) που συνδέθηκαν από απόσταση σε μια τόσο δόλια τρομοκρατική πλοκή. Επιπλέον, ο Francione συνηθίζει να χαρακτηρίζει τους αντιπάλους του «τρελούς» ή «παράφρονες», λες και η διαφωνία με τις θεϊκές διδασκαλίες του είναι στοιχεία ψυχολογικής εξασθένισης και άγνοιας στις ομαλοποιημένες και προσβλητικές για τα άτομα με ειδικές ανάγκες επιπτώσεις των ακατέργαστων διχοτομιών «εχέφρων/παράφρων» και «λογικός/παράλογος».
Ανίκανος να αντιληφθεί τα ριζικά αίτια της ιεραρχικής κυριαρχίας και της οικολογικής κρίσης, κατηγορώντας ανθρώπους αντί για θεσμούς, ο Francione μετά βίας καταφέρνει να αντιληφθεί τη φύση των προβλημάτων που ταλανίζουν τα άλλα ζώα και τον πλανήτη ώστε να προσφέρει πιθανές λύσεις και βιώσιμες τακτικές. Και έτσι δεν παίρνουμε τίποτα πέραν από την απελπισμένα ασαφή, φιλελεύθερη ψευδοπανάκεια της «βίγκαν εκπαίδευσης». Προφανώς περιορισμένος στα blogs και τα podcasts, ο Francione και οι ακόλουθοί του στερούνται πολιτικής, και, στην πραγματικότητα, στερούνται ακόμα και τα πιο υποτυπώδη στοιχεία μιας θεωρίας και μιας πρακτικής της εκπαίδευσης – γεγονός που είναι κάτι περισσότερο από ένα μικρό πρόβλημα σε μια προσέγγιση που επιδιώκει την αλλαγή μέσω της βίγκαν εκπαίδευσης. Η προοπτική τους είναι εντελώς απατηλή στην πεποίθηση ότι ο βιγκανισμός είναι ο κύριοι φορέας και ο καταλύτης για το διαφωτισμό των ανθρώπων και, με αυτό τον τρόπο, για τη κοινωνική αλλαγή. Αυτοί οι πυγμαχικοί πασιφιστές προσκολλώνται σε μια χριστιανοειδή πίστη ότι κάπως, κάποτε οι αντικοινωνικοί φιλιππικοί τους και οι αδύναμες προσπάθειές τους για «εκπαίδευση» θα μετασχηματίσουν την καρδιά και την ψυχή της ανθρωπότητας και, επομένως, θα αλλάξουν την κοινωνία συνολικά. Αγνοώντας το κατώφλι που πρόκειται να διασχίσουμε, προωθούν μια αργή, αυξητική αλλαγή στη μέση της ταχύτατης, συστημικής οικολογικής κατάρρευσης.
Με έναν απίστευτο τρόπο, καθώς οι παγκόσμιες οικολογικές και κοινωνικές κρίσεις εξαπολύονται γρήγορα, ο Francione αγνοεί τα κρισιμότερα σημερινά γεγονότα – τον ανθρώπινο υπερπληθυσμό, την κρίση της εξάλειψης των ειδών, την αποδάσωση, την παγκόσμια αλλαγή του κλίματος και τις καταστρεπτικές αυξανόμενες προστακτικές που είναι έμφυτες στην καπιταλιστική οικονομία. Το μοντέλο της θεωρίας του χάους που χρησιμοποιούν τα ζόμπι του Francione για να στηρίξουν τη συλλογική τους παραίσθηση για μια «βίγκαν επανάσταση» είναι πολύ πιο εφαρμόσιμο στην εκθετική αύξηση της κατανάλωσης σάρκας στην Κίνα και την Ινδία. Για κάθε άτομο που γίνεται βίγκαν, χίλιοι σαρκοφάγοι προκύπτουν σε αυτές τις γρήγορα βιομηχανοποιήσιμες κοινωνίες και σε άλλα μέρη όπως η Βραζιλία και η Νότια Αφρική. Το ενδιαφέρον των ζόμπι του Francione για την «αντικατάσταση» των απελευθερωμένων μη ανθρώπινων ζώων φαίνεται να εξαφανίζεται καθώς εφαρμόζεται στη μονοθεματική τους προσέγγιση, η οποία αποτυγχάνει να συνειδητοποιήσει ότι για κάθε γιορτή που κάνουν όταν κάνουν κάποιον βίγκαν, στρατοί νεκροφάγων συνεχώς γεννιούνται και αυξάνονται.
Η προσέγγιση του Francione είναι εφησυχαστική, αποκολλημένη από την πραγματικότητα και άσχετη με την τεράστια και σύνθετη προσπάθεια που είναι απαραίτητη για να ματαιωθεί η βιολογική κατέρευση και η οικολογική καταστροφή. Ο πασιφιστικός βίγκαν τρόπος ζωής είναι άλλη μια αδιέξοδη και αβάσιμη ελπίδα, συνολικά ανεπαρκής στη πρωτοφανή πρόκληση ενός πλανήτη σε κρίση. Εάν ήταν κάποτε προοδευτική, η προσέγγιση του Francione είναι τώρα σαφώς αντιδραστική. Είναι ένα ψευδοαμπολισιονιστικό κίνημα, ένας αστικός βίγκαν τρόπος ζωής· είναι ένα μονοδιάστατο, μονοθεματικό, ευρωκεντρικό, λευκό, ελιτίστικο, καταναλωτικό, καπιταλιστικό κατασκεύασμα που οι βίγκαν και οι αμπολισιονιστές πρέπει να καταρρίψουν γρήγορα.
Εκεί που τα ζόμπι του Francione επιδιώκουν να σταμπάρουν τον αμπολισιονισμό και να καθυβρίζουν ως απλό «ευημερισμό» οποιοδήποτε όραμα που δεν είναι δικό τους, αυτή η ομάδα στοχεύει να ρίξει τις πόρτες της αιρετικής θεολογίας τους προκειμένου να αναζωογονήσει τη σκέψη, να αποκαταστήσει την κοινή λογική, να τοποθετήσει το βιγκανισμό στο ευρύτερο πολιτικό του πλαίσιο και να αναζωογονήσει τις δυνατότητες για μια επαναστατική αλλαγή. Οι επιλογές μας δεν είναι περιορισμένες είτε στον «ευημερισμό» της HSUS ή στον ψευδοαμπολοσιονισμό και το βίγκαν τρόπο ζωής του Francione. Υπάρχουν άλλοι τρόποι, όπως αποκαλύπτει η ιστορία και απαιτεί το μέλλον.
V.
Χρειαζόμαστε μια πολύ πλουσιότερη και ριζoσπαστικότερη έννοια αμπολισιονισμού που να μπορεί να αντλήσει στοιχεία από, και αναζωογονήσει την ισχύ και τη δύναμη του κινήματος ενάντια στη σκλαβιά που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 19ο αιώνα (και φυσικά νωρίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο). Αντίθετα από την χλωμή απομίμηση και καρικατούρα που προωθούν τα ζόμπι του Francione, η εκδοχή του αμπολισιονισμού που υπερασπιζόμαστε εμείς είναι πολύ περισσότερο εναρμονισμένη με το ριζοσπαστισμό, τον πλουραλισμό και τις συμμαχικές πολιτικές (ατελής και παροδικός όπως ήταν) του αμπολισιονισμού του 19ου αιώνα. Αλλά αποφεύγοντας τη νοσταλγία και τα ξεπερασμένα πολιτικά μοντέλα, αυτή η προσέγγιση πηγάζει επίσης από πολυάριθμες άλλες σύγχρονες θεωρίες και πολιτικά κινήματα. Αναγνωρίζουμε την ανάγκη για ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή και καταλαβαίνουμε ότι ο αγώνας ενάντια στο σπισισμό, τον καπιταλισμό, το κράτος και την ιεραρχία σε κάθε μορφή θα κυμαίνεται σε πολλά διαφορετικά μέτωπα ταυτόχρονα. Επιδιώκουμε να αναζωογονήσουμε ένα κίνημα πουλημένο από εταιρικούς οπορτουνιστές και παραλυμένο από πασιφιστές που συμμερίζονται την άδηλη «ανθρωπιά» των καταπιεστών και δαιμονοποιούν τη μάχιμη πτέρυγα της απελευθέρωσης των ζώων, μια διεστραμμένη αντιστροφή αρχών και παραπλανημένων συναισθημάτων που διακηρύσσεται στη νοοτροπία του Συνδρόμου της Στοκχόλμης και είναι εμφανής στη νοοτροπία των φονταμενταλιστών πασιφιστών που διατάσσουν τους ακτιβιστές να σεβαστούν την ανθρωπιά των δολοφονικών καταπιεστών καθώς δαιμονοποιούν και δυσφημούν τους μάχιμους απελευθερωτές.[6]
Δεν μπορούμε να σταματήσουμε το σπισιστικό και εταιρικό πόλεμο στα μη ανθρώπινα ζώα και τον πλανήτη με τα blogs, το μοίρασμα φυλλαδίων, τα χορτοφαγικά τραπέζια και τα βιβλία συνταγών μόνο. Ο καπιταλισμός είναι εγγενώς καταστρεπτικός, και η αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ απλώς μέσω της εκπαίδευσης και της πειθούς, ούτε χωρίς ένα κίνημα ισχυρότερο από τους πράκτορες και τους θεσμούς της παντοκτόνας καταστροφής. Όπως ο ίδιος ο ριζοσπαστικός θεωρητικός παιδαγωγός Paulo Freire επέμεινε – η εκπαίδευση μπορεί μόνο να είναι μέρος ενός πολύ ευρύτερου και με πολλές απολήξεις κινήματος αντίστασης, αγώνα και αλλαγής. Κατά συνέπεια, όπως όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις, τα ανθρώπινα και τα μη ανθρώπινα ζώα δεν θα κερδίσουν την απελευθέρωση επειδή οι καταπιεστές ξαφνικά είδαν το φως, αλλά αντίθετα επειδή αρκετοί άνθρωποι διαφωτίστηκαν και έμαθαν πώς να χτυπάνε τις δομές της δύναμης, να τις τραντάζουν μέχρι να προκύψουν οι νέες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο των θέσεων του Francione που προκαλούμε, αλλά και η ίδια η μορφή και η μέθοδος της προσέγγισής του. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στον αγώνα για απελευθέρωση ή να ελπίσουμε πως είμαστε πολιτικά σχετικοί, εκτός κι αν εγκαταλείψουμε τη δυϊστική, «είτε/η» λογική του Francione για μια διαλεκτική «επίσης/και» λογική, μια λογική που εγκαταλείπει όλες τις ψευδείς διχοτομίες και τους ψεύτικους διαχωρισμούς. Κατά συνέπεια, χρειαζόμαστε την εκπαίδευση και τις κινητοποιήσεις, τις μετριοπαθείς και τις μάχιμες τακτικές, την ειρηνική αντίσταση και τη σύγκρουση και το σαμποτάζ, και υπέργεια/νόμιμα και υπόγεια/παράνομα μέσα για να αποδυναμώσουμε το σπισιστικό καπιταλισμό.
Χρειαζόμαστε περισσότερη, όχι λιγότερη, βίγκαν εκπαίδευση, ενός είδους που καταστρέφει τις κλίκες των λευκών προνομίων στις οποίες τα ζόμπι του Francione θάβουν τον αμπολισιονισμό και που φτάνει τους φτωχούς, τις εργατικές τάξεις, τα υποβαθμισμένα κέντρα των πόλεων, τα λιγότερο βιομηχανοποιημένα έθνη, και, κυρίως, τα αναδυόμενα πολύ κρίσιμα σημεία των πληθυσμιακών γιγάντων της Κίνας και της Ινδίας. Και, παρά αυτό που ισχυρίζεται μια από τις πιο επίμονες και ανιαρές επιβληθείσες ψεύτικες επιλογές του, αυτοί που δουλεύουν υπόγεια για να ελευθερώσουν τα μη ανθρώπινα ζώα με επιδρομές, και μπορούν, και διασώζουν άλλα ζώα από «καταφύγια».
Ενώ υποστηρίζουμε το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων και το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης, και υπερασπιζόμαστε τη σημασία του οικονομικού σαμποτάζ, αναγνωρίζουμε επίσης ότι η καταστροφή ιδιοκτησίας είναι μόνο μια οπισθοφυλακή και ένας δευτερεύων τρόπος αντίστασης που πρέπει να ενδώσει σε ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα. Ακόμα, παραμένει ένα σημαντικό – μερικές φορές φαινομενικά το μόνο – μέσο αντίστασης ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα ιδιοκτησίας, και είναι άξιο υποστήριξης καθώς εργαζόμαστε ταυτόχρονα προς την οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών σε παγκόσμια κλίμακα με έναν άνευ προηγουμένου ευρύ και περιεκτικό τρόπο.
Η πλουραλιστική και πλαισιοκρατική προσέγγιση που είναι κεντρική στη θέση μας απορροφά τη μερική αξία και την ισχύ του βίγκαν αμπολισιονισμού, αλλά χωρίς τον εξασθενίζοντα δογματισμό και τη βλαβερή απόρριψη των αποτελεσματικών τακτικών απλά επειδή δεν προσαρμόζονται σε έναν αρχαίο κώδικα ή ένα ουτοπιστικό ιδανικό που χρησιμεύει μόνο για να ενισχύσει την καταπίεση και να καθησυχάσει τους καταπιεστές πως δεν έχουν τίποτα που φοβηθούν από ένα κίνημα «αντίθεσης».[7] Εγκαταλείπει το μονοθεματικό φετιχισμό και την άνεση των ταξικών και φυλετικών προνομίων υπέρ της ποικιλομορφίας, της αλληλεγγύης και του χτισίματος γεφυρών με τους περισσότερο μειονεκτούντες οικονομικά και περιθωριοποιημένους πολιτικά. Μόνο με αυτό τον τρόπο, μπορεί η βαθιά σημασία του βιγκανισμού και των δικαιωμάτων των ζώων να αναγνωριστεί και να γίνει σεβαστή από μια κοινωνική πλειοψηφία· μόνο σε συμμαχία με άλλους αγώνες μπορεί η επαναστατική του δυνατότητα να πραγματοποιηθεί.
Στην καταναλωτική και ιδιωτικοποιημένη lifestyle μορφή του που προωθούν τα ζόμπι του Francione, εν τούτοις, ο βιγκανισμός είναι το όπιο των ανθρώπων, και η πολεμική του Murray Bookchin ενάντια στον απολιτικό «lifestyle αναρχισμό» μπορεί να εφαρμοστεί γόνιμα στο χιμαιρικό βίγκαν lifestyle που υπερασπίζονται τα ζόμπι του Francione και άλλοι.[8]
Επιδοκιμάζουμε μια μορφή αμπολισιονισμού που (1) υπερασπίζεται τη χρήση τακτικών άμεσης δράσης υψηλής πίεσης, μαζί με παράνομες εισβολές, διασώσεις και επιθέσεις σαμποτάζ (2) βλέπει τον καπιταλισμό ως ένα εγγενώς παράλογο, εκμεταλλευτικό και καταστρεπτικό σύστημα, και βλέπει το κράτος ως ένα αλλοιωμένο εργαλείο του οποίου λειτουργία είναι η προώθηση οικονομικών και στρατιωτικών συμφερόντων του εταιρικού συστήματος κυριαρχίας και έχει στην ατζέντα του την καταστολή της αντίθεσης· (3) έχει μια ευρεία, κρίσιμη κατανόηση για το πώς διαφορετικές μορφές καταπίεσης είναι αλληλένδετες, βλέποντας την απελευθέρωση των ανθρώπινων ζώων, των μη ανθρώπινων ζώων και της γης ως αδιαχώριστα προγράμματα· και, επομένως, (4) προωθεί μια αντικαπιταλιστική πολιτική συμμαχιών με άλλα κινήματα δικαιωμάτων, δικαιοσύνης και απελευθέρωσης που μοιράζονται τον κοινό στόχο της κατεδάφισης όλων των συστημάτων ιεραρχικής κυριαρχίας και της αναδόμησης των κοινωνιών με διαδικασίες διοικητικής αποκέντρωσης και εκδημοκρατισμού.[9]
VI.
Διαμορφώνουμε αυτή την νέα ομάδα από την ανάγκη για μια ριζοσπαστική κοινωνική προσέγγιση στο βιγκανισμό και τα δικαιώματα των ζώων που ξεπερνούν τον αστικό φιλελευθερισμό· την ανάγκη για μια παγκόσμια Αριστερά που αρνείται το σπισισμό και όλες τις άλλες αρχαίες και παρατεταμένες προκαταλήψεις και μορφές καταπίεσης· την ανάγκη για μεταϊεραρχικές κοσμοθεωρίες και δημοκρατικές και οικολογικές κοινωνίες· και την ανάγκη για ολική απελευθέρωση και επαναστατικό μετασχηματισμό.
Ξεχάστε τον Francione…
Πρέπει να συνδέσουμε την απελευθέρωση των άλλων ζώων με την απελευθέρωση των ανθρώπων και της Γης, και να χτίσουμε ένα επαναστατικό κίνημα αρκετά ισχυρό ώστε να συντρίψει την καπιταλιστική ηγεμονία και να ξαναφτιάξει την κοινωνία χωρίς τα εξοντωτικά συνθλιτικά θεμέλια του ανθρωποκεντρισμού, του σπισισμού, της πατριαρχίας, του ρατσισμού, του ταξισμού, του συγκεντρωτισμού, του ετεροσεξισμού, των διακρίσεων απέναντι στα άτομα με αναπηρίες και κάθε άλλης ολέθριας μορφής ιεραρχικής κυριαρχίας. Η ανθρωπότητα ίσως δεν πετύχει σε αυτή την προσπάθεια, αλλά είναι μια προσπάθεια που πρέπει να αναλάβουμε. Δεν είναι πλέον η κλασσική επιλογή «επανάσταση ή βαρβαρότητα», αλλά αυτή της επανάστασης ή της οικολογικής κατάρρευσης και της μαζικής εξαφάνισης.
Έχουμε δύο στόχους. Κατ’ αρχάς, στοχεύουμε να εκθέσουμε τα μοιραία λάθη στην προσέγγιση του Francione, και να παρέχουμε μια θετική εναλλακτική λύση στην απολιτική, μονοδιάστατη και μονοθεματική του μορφή αμπολισιονισμού. Αυτή η προσέγγιση είναι πιο ανοιχτή, παρέχει περισσότερη ποικιλομορφία και ευελιξία στις τακτικές, σε αντίθεση με τις δογματικές και επίπλαστες περιορισμένες επιλογές που ο Francione αφήνει ανοικτές για την ακραία πασιφιστική του προσέγγιση. Από τη στιγμή που αυτό το εναλλακτικό μοντέλο είναι πλουσιότερο, πολυδιάστατο και μακράν πιο πολιτικό, ανοίγεται σε πολιτικές συμμαχίας με άλλες προοδευτικές και ριζοσπαστικές αιτίες και ομάδες.
Και ενώ προωθούμε πολιτικές συμμαχίας, είναι κρίσιμο να βρούμε τρόπους να χτίσουμε γέφυρες και να σχηματίσουμε κοινοτυπίες. Και έτσι ο δεύτερος και αρκετά μέτριος στόχος μας είναι απλά να δημιουργηθεί χώρος για νέες μορφές σκέψης και αγώνα που περιστρέφονται γύρω από το ιδανικό της ολικής απελευθέρωσης, και μια νέα ηθική και μια νέα πολιτική που ξεπερνούν τον ανθρωπισμό – όπως είναι ευρέως καθορισμένος – και καλύπτουν όλα τα αισθανόμενα πλάσματα και το φυσικό κόσμο. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να προκαλέσουμε τη δημιουργία καναλιών επικοινωνίας για να συνδέσουμε τις βίγκαν κοινότητες και τις κοινότητες της απελευθέρωσης των μη ανθρώπινων ζώων με τις κοινότητες των ανθρώπινων ζώων και του περιβάλλοντος, για να αντιπροσωπεύσουμε μια πολιτική για τον 21ο αιώνα. Σε αυτή την προσπάθεια, ελπίζουμε να κάνουμε αυτό το site και πιθανά άλλα μια πλούσια αποθήκη πληροφοριών και ένα πολύτιμο μέσο για συζήτηση και αντιπαράθεση.
Φτάνουμε σε όλους και κάθε έναν από τους ανθρώπους από οποιαδήποτε από αυτές τις κοινότητες για να συμβάλουμε σε αυτή την κρίσιμη προσπάθεια. Σαφώς, αυτό το ευρύ φάσμα σκέψης και πολιτικής δεν θα συμφωνεί σε όλα τα σημεία, αλλά είναι σημαντικότερο να εστιάσει στις ομοιότητες και τις κοινές ανησυχίες, όπως αυτές προκύπτουν από τον καταστρεπτικό αντίκτυπο του καπιταλισμού στους κοινωνικούς, αισθανόμενους και φυσικούς κόσμους με αμοιβαίες ανησυχίες για ειρήνη, δικαιοσύνη, ισότητα, δημοκρατία, δικαιώματα, αυτονομία και οικολογία.
Για να μπείτε στο δίκτυο «Radical Abolitionism: Total Liberation by Any Means Necessary» στο Facebook πατήστε τον τίτλο της ομάδας στο πεδίο Search, ή στείλτε ένα e-mail στο λογαριασμό camille@negotiationisover.com με θέμα «Faceboook Radical Abolition Group».
Αναφορές
[1] Για την προσέγγισητης PETA, βλέπε: “The Case for Controlled-Atmosphere Killing” (www.peta.org/cak/).
[2] Για τα πρακτικά της συνέντευξης, βλέπε: http://www.cattlenetwork.com/Content.asp?contentid=327066.
[3] Για το γονιμοποιό δοκίμιο του Watson το 1944 που επιχειρηματολογεί για μια ευρεία ηθική και πολιτική αντίληψη του βιγκανισμού, βλέπε: http://www.ukveggie.com/vegan_news/vegan_news_1.pdf.
[4] Roger Yates, “Three Years Young” (http://human-nonhuman.blogspot.com/2008/12/three-years-young.html).
[5] Η Susan Paris, πρόεδρος της ομάδας της βιομηχανίας ζωοτομίας Americans for Medical Progress, για παράδειγμα, αναγνωρίζει ότι το ALF έχει ασκήσει μεγάλη επίδραση στους ζωοτόμους, γράφοντας, «λόγω τρομοκρατικών πράξεων από ακτιβιστές για τα ζώα όπως ο Coronado, κρίσιμα ερευνητικά προγράμματα έχουν καθυστερήσει ή έχουν απορριφθεί. Όλο και περισσότερα από τα λιγοστά διαθέσιμα δολάρια για έρευνα ξοδεύονται σε υψηλότερη ασφάλεια και υψηλότερα ασφαλιστικά μεγέθη. Υποσχόμενοι νέοι επιστήμονες απορρίπτουν καριέρες στην έρευνα. Κορυφαίοι ερευνητές βγαίνουν από τον τομέα.» Επιπλέον, η έκθεση του Αυγούστου του 1993 “Report to Congress on Animal Enterprise Terrorism” περιγράφει την αποτελεσματικότητα των τακτικών του ALF: «Όπου τα άμεσα, παράλληλα και έμμεσα αποτελέσματα γεγονότων όπως αυτό συγκεντρώνονται, η δεδηλωμένη τακτική του ALF στο οικονομικό σαμποτάζ μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη, και οι στόχοι της, τουλάχιστον ως προς τις οποίες επιτίθενται, εκπληρωμένοι». Και οι δύο αναφορές βρίσκονται στη σελίδα: http://www.animalliberationfront.com/ALFront/ALFPrime.htm.
[6] Για ένα χαρακτηριστικό και τραγελαφικό παράδειγμα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης και την αποδοχή του καπιταλιστικού υπερεγώ, δείτε τη αισχρή επίθεση της Lee Hall’s στη MDA στο κατεβατό που δημοσίευσε μόνη της, Capers in the Churchyard: Animal Rights Advocacy in the Age of Terror (2006). Για κριτική ανατομή του πλήθους πλανών, λαθών και αβυσσαλέων επιστημοσυνών αυτής της πασιφιστικής προπαγάνδας (που κάποιος θα μπορούσε εύκολα να μπερδέψει με μια πολιτική επίθεση από μια ομάδα υπέρ της βιομηχανίας της ζωοτομίας ή το FBI), βλέπε τα δοκίμια από τους Best και Miller που απαριθμoύνται στην αναφορά 7. Επίσης δείτε τις καταστρεπτικές κριτικές από Βρετανούς ακτιβιστές που συμμετέχουν σε βάθος στις καμπάνιες που η Hall διαστρέβλωσε και κατήγγειλε: Steven Best, Jason Miller, Joan Court, Janet Tomlinson and Lynn Sawyer, “Presence of Malice: UK Activists Vs. Lee Hall” (http://thomaspainescorner.wordpress.com/2009/03/23/presence-of-malice-uk-activists-v-lee-hall/), Alison Banville, “Lee Hall: Unplugged and Unmasked” : (http://thomaspainescorner.wordpress.com/2009/09/10/lee-hall-unplugged-and-unmasked/)· και Lynn Sawyer, “On the Practice of Pluralism: A Response to Lee Hall and the London Vegan Festival Controversy”.
[7] Για τη σημασία μιας πλουραλιστικής και πλαισιοκρατικής μεθόδου, βλέπε Steven Best and Jason Miller, “Pacifism or Animals: Which Do You Love More? A Critique of Lee Hall, Friends of Animals, and the Franciombe Effect in the New Abolitionist Movement”
(http://thomaspainescorner.wordpress.com/2009/02/07/pacifism-or-animals-which-do-you-love-more/) και“Averting the China Syndrome: Response to Our Critics and the Devotees of Fundamentalist Pacifism”
[8] Βλέπε Murray Bookchin, “Κοινωνικός αναρχισμός ή Lifestyle αναρχισμός: ‘Ενα αγεφύρωτο χάσμα”: http://silver.pblogs.gr/2007/07/koinwnikos-anarhismos-h-lifestyle-anarhismos-e-book.html.
[9] Για την πολιτική συμμαχιών σε ένα πλαίσιο ολικής επανάστασης, βλέπε το Itnroduction των Steven Best και Anthony J. Nocella II στο “Igniting a Revolution: Voices in Defense of the Earth” (2006, AK Press).
του Steve Best