Το κράτος έκλεψε από μας τον Eric McDavid και τη Marie Mason το 2006 και το 2008 αντίστοιχα. Στα χρόνια από τη σύλληψή τους μέχρι σήμερα, η καταστολή κατέληξε να μοιάζει λιγότερο με ένα ειδικό γεγονός και περισσότερο σαν ένας αναπόφευκτος συνεχιζόμενος εφιάλτης. Καταδικασμένοι σε 22 και 20 χρόνια φυλάκισης αντίστοιχα, η Marie και ο Eric παραμένουν μέχρι και σήμερα σε κλουβιά και γνωρίζουν αυτόν τον εφιάλτη καλύτερα από τους περισσότερους.
Τελευταία, ακούμε πολλές εσχατολογικές συζητήσεις και η ολοκληρωτική περιβαλλοντική καταστροφή μοιάζει να έρχεται. Αλλά τι σημαίνουν αυτές οι δυνάμεις σε αυτούς που βρίσκονται στις φυλακές; Και τι σημαίνουν για εμάς έξω από αυτές; Προσπαθούμε να σώσουμε τόσο ο ένας τον άλλον, αλλά και κάποια ίχνη αγριότητας σε αυτήν τη γη. Το έργο μας είναι δύσκολο και μερικές φορές μοιάζει ακατόρθωτο, διότι όσο πιο σκληρά αγωνιζόμαστε, τόσο πιο σκληρή καταστολή αντιμετωπίζουμε. Κάθε μέρα χάνουμε περισσότερα είδη, περισσότερη γη, περισσότερους φίλους… και η διαδικασία αυτή δε δείχνει σημάδια επιβράδυνσης. Πώς επιβιώνουμε και συνεχίζουμε τον αγώνα, αντιμέτωποι με αυτήν την πραγματικότητα;
Αν η νίκη ήταν ο μοναδικός μας στόχος, θα ήταν εύκολο να εγκαταλείψουμε. Αλλά, παρόλο που αγωνιζόμαστε για να νικήσουμε, αγωνιζόμαστε, επίσης, επειδή σε αυτήν την κατάσταση, το να αγωνίζεσαι σημαίνει να ζεις. Απ’ έξω είναι εύκολο να εξισώνεται μια ποινή φυλάκισης με το τέλος των πάντων… αλλά η Marie και ο Eric αγωνίζονται ακόμα. Με την αγάπη μας και για τους δύο και με αμείωτο το μίσος μας για αυτούς που τους φυλάκισαν, αγωνιζόμαστε στο πλευρό τους.
Αυτό σημαίνει όχι μόνο συνέχιση του αγώνα έξω από τις φυλακές, αλλά και διατήρηση της επαφής με τους φυλακισμένους, με τρόπους που να τους κρατούν συνδεδεμένους με τους φίλους τους και τις κοινότητες έξω από τη φυλακή. Το κράτος απήγαγε τους φίλους μας και οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι το κράτος θα αποτύχει στο να τους απομονώσει και να τους καταστρέψει. Ο αγώνας μας μπορεί να συνεχιστεί μόνο αν συνεχίσουμε μαζί τον αγώνα.
Η 11η Ιουνίου είναι ένα μέσο για αυτόν τον σκοπό. Η 11η Ιουνίου είναι για να θυμόμαστε – όχι με τον τρόπο που θυμόμαστε ένα γεγονός ή την ιστορία, αλλά για να θυμόμαστε ενεργά. Συχνά είναι πιο εύκολο να συγκεντρώνουμε χρήματα και να φτιάχνουμε υλικό υποστήριξης για ανθρώπους που μόλις συνελήφθησαν, σε σχέση με ανθρώπους που κλειδώθηκαν μακριά και που έχουν πολλά χρόνια εγκλεισμού μπροστά τους. Αυτή η ημέρα είναι η στιγμή που συγκεντρώνουμε την ενέργεια, τις δυνάμεις μας και την αγάπη μας για αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι δε γίνεται να ξεχαστούν.
Η 11η Ιουνίου έχει γίνει επίσης ένα σταθερό έδαφος για το χτίσιμο διεθνών δεσμών αλληλεγγύης. Τα τελευταία δύο χρόνια υπήρξε μια απίστευτη υποστήριξη έξω από τις ΗΠΑ για τον Eric και τη Marie και κάποιες προσπάθειες εντός ΗΠΑ για την έκφραση αλληλεγγύης σε μακροχρόνια φυλακισμένους αναρχικούς κρατούμενους σε άλλα μέρη. Φέτος ελπίζουμε να έχουμε περισσότερες μεταφράσεις, περισσότερες αλληλεπιδράσεις στον αγώνα και μια διεύρυνση της αλληλεγγύης με τρόπο που να μην αφαιρεί, αλλά να προσθέτει. Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τα σύνορά τους, στόχος μας είναι να κάνουμε αυτήν την άρνηση περισσότερο χειροπιαστή.
Η 11η Ιουνίου απέχει μόλις ένα μήνα από σήμερα. Συγκεντρώστε χρήματα, σχεδιάστε μια θορυβώδη διαμαρτυρία, φιλοξενήστε μια βραδιά για το γράψιμο επιστολών, ή χρησιμοποιήστε τα δικά σας πλαίσια και φαντασία για να εξερευνήσετε άλλες δυνατότητες. Χρησιμοποιήστε τις δημιουργικές σας ενέργειες για να δείξετε στους συντρόφους σας ότι δεν είναι μόνοι και ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτούς, για τη γη και για την ολική απελευθέρωση. Έχουν προσπαθήσει να μας καταστρέψουν, αυτό κάνουν – αλλά η Marie και ο Eric, ο Justin Solondz, ο Marco Camenisch, αυτοί που αντιστέκονται στις δικαστικές αρχές σήμερα και αύριο, και τόσοι πολλοί άλλοι, μας δείχνουν πώς να επιβιώνουμε απέναντι σε αυτές τις προσπάθειες. Ας κάνουμε την 11η Ιουνίου μία γιορτή της κοινής μας επιβίωσης και αντίστασης.
ΥΓ 1. Για ένα σύντομο ιστορικό της 11ης Ιουνίου, κάντε κλικ εδώ.
ΥΓ 2. Ακολουθούν μερικά λόγια της Marie και του Eric που μας εμπνέουν και μας ενθαρρύνουν.
Marie: Έχω επεξεργαστεί ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μου φέτος, ίσως λόγω της τόσο μεγάλης απομόνωσης και του χρόνου που περνάω σε κλειστούς χώρους. Στην προηγούμενη ελεύθερη ζωή μου, όποτε ήμουν αντιμέτωπη με δύσκολες αποφάσεις ή με θλίψη, τραύμα ή με κάποιο πρόβλημα θα πήγαινα στο δάσος να περπατήσω ή να κολυμπήσω σε μία από τις αγαπημένες μου Great Lakes για να βρω παρηγοριά και να συγκεντρωθώ. Ο φυσικός κόσμος είναι η πηγή της δύναμής μου και το καταφύγιό μου. Είναι δύσκολο να μην είμαι σε θέση να περπατήσω στο έδαφος, να αγγίξω ένα δέντρο ή να δω τον ουρανό, χωρίς να μεσολαβεί μέταλλο. Η φυλάκιση ήταν ένα στάδιο απομάκρυνσης από τη ζωή, αλλά αυτό εδώ είναι ένα άλλο εντελώς διαφορετικό επίπεδο έντασης. Έτσι, χαίρομαι που είμαι σε θέση να ακούω από τόσους πολλούς που δραστηριοποιούνται ενεργά για αυτή τη Γη, να εμπνέομαι από όλους εσάς και να παρηγορούμαι γνωρίζοντας ότι, αν και δεν είμαι πλέον σε θέση να περπατήσω μαζί σας, συνεχίζετε εσείς το ταξίδι προς τα εμπρός. Αυτή είναι η παρηγοριά μου τώρα.
Eric: 7 χρόνια… δε μπορώ να πω ότι είναι εύκολο να βάλω αυτές τις λέξεις σε χαρτί – ότι δεν με πονάει να κοιτάζω πίσω αυτά τα 7 ταξίδια γύρω από τον ήλιο…με τη διαδικασία στα δικαστήρια να συνεχίζεται και τα τελευταία στάδια της έφεσης. Το τέλος της ακόμα να εμφανιστεί στον ορίζοντα = καμία ψευδαίσθηση, ενώ ακόμα χορεύω με τις επιθυμίες… Η Αγάπη και η Χαρά έχουν επίσης κάνει αισθητή την παρουσία τους = η συνταρακτική υποστήριξη από όλα τα μέρη της Γης ~ θέλω να ευχαριστήσω κάθε άτομο και ομάδα που μου έχει γράψει και υποστηρίξει σε αυτό το ταξίδι – οι προθέσεις σας, όποια μορφή κι αν έχουν πάρει, με έχουν βοηθήσει και με τρέφουν, για να θυμάμαι ποιος είμαι μέσα σε μία κατάσταση και ένα περιβάλλον αποδόμησης, τεμαχισμού και επανασύνθεσης… Εκτός από όλη τη συλλογική αλληλεγγύη, είμαι ευγνώμων και για την υποστήριξη των φίλων και της οικογένειας – και πόσο με έχει σημαδέψει η Αγάπη και η Παθιασμένη Υπομονή της/του συντρόφου μου = σε Αγαπώ J, είσαι η Χαρά μου… δεν είμαι σε θέση να εκφράσω επαρκώς τα συναισθήματα μου, Σεβασμού και Αλληλεγγύης, προς όλους αυτούς που χορεύουν με την απροκάλυπτη καταπίεση ανά την υφήλιο και καταφέρνουν να παραμένουν αληθινοί στις Καρδιές τους… Σε όσους χορεύουν με τα δικαστήρια = να παραμονεύετε, αυτή είναι 1 από τις λίγες περιπτώσεις που ο χρόνος είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων… Μέσα σε αυτό το πολιτισμικό κλίμα το Μονοπάτι δεν είναι εύκολο ή απλό σε καμία περίπτωση – που καθιστά ακόμα πιο σημαντικό το να βρούμε εκείνους τους μοναδικούς, συνεχώς μεταβαλλόμενους, όμορφους και βιώσιμους τρόπους να βοηθάμε και να τροφοδοτούμε ο ένας τον άλλο… Θα κλείσω με την ευχή για τον καθένα από εσάς να συνεχίσετε να εξερευνάτε και να επουλώνετε τις καρδιές και τις κοινότητές σας. Εύχομαι να βρείτε το χώρο και το χρόνο στο επόμενο διάστημα να αφήσετε το μυαλό σας να παίξει με νέους και ασφαλείς τρόπους επικοινωνίας, και το σώμα σας με την αυτοάμυνα…
Μετάφραση από: http://325.nostate.net